Οικονομικό Σπουδαστήρι

Οικονομικό Σπουδαστήρι
Γι'Αυτούς που Θέλουν Εξειδίκευση

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

Η ψηφιακή γενιά Ζ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οι νεότερες γενιές κατηγορούνται για απάθεια από τις προηγούμενες χωρίς όμως, στις όποιες συζητήσεις να λαμβάνονται υπόψη αφενός τα χαρακτηριστικά των νεότερων γενεών, αφετέρου ο μετασχηματισμός ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν μπορούμε να ζητάμε αντίδραση με βάση τις συνθήκες των προηγούμενων γενεών, η κοινωνία μετασχηματίζεται και οφείλουμε να κατανοούμε (όχι όμως απαραίτητα και να ασπαζόμαστε) τις αλλαγές αυτές.


Η γενιά Ζ (γεννημένοι 1996-2010) είναι τα παιδιά της γενιάς Χ (γεννημένοι το 1965-1975) που είναι αυτή που κυβερνά τον τόπο μας. Η γενιά Χ είναι η πιο μικρή πληθυσμιακά γενιά και ακολούθησε τη γενιά των baby boomers ή στα καθ’ημάς τη γενιά του Πολυτεχνείου (γεννημένοι το 1946 – 1964) για την οποία τόσα αρνητικά έχουν αναφερθεί.  Τα παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου είναι η γενιά Υ ή Millennials (γεννημένοι 1980-1995) και έχει κάποια κοινά με τους γονείς της υπό την έννοια ότι είναι μία υλιστική γενιά.

Η γενιά Ζ, όμως, είναι μία διαφορετική γενιά, πολυπολιτισμική και  πολυπληθής γιατί ανέρχονται σε 2 δισεκατομμύρια. 


Άκρως εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, πολύ περισσότερο από τη γενιά Υ,  και γι’αυτό κάπως απρόβλεπτοι, οι νέοι της γενιάς αυτής δεν είναι κυνικοί όπως οι γονείς τους που ανήκουν στη γενιά Χ (τη «χαμένη» γενιά, μία γενιά που δεν πιστεύει σε τίποτα).

Θεωρούν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο (γι’αυτό και τους βλέπουμε εθελοντές σε πολλούς τομείς), τους αρέσει η εκπαίδευση (την οποία όμως προτιμούν εξατομικευμένη και να τους παρέχεται σε ψηφιακή μορφή) αλλά είναι πρόθυμοι να παρατήσουν τις σπουδές τους και να ξεκινήσουν τη δική τους επιχείρηση γιατί έχουν αυτοπεποίθηση και είναι πολύ ανεξάρτητοι (δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε πολλούς επιχειρηματίες ειδικότερα στον χώρο της τεχνολογίας από τη γενιά αυτή).


Τους αρέσει να συνδυάζουν τον ψηφιακό με τον πραγματικό κόσμο γι’αυτό και ψωνίζουν ηλεκτρονικά και συμμετέχουν στα κοινωνικά μέσα με αγαπημένα τους το YouTube (τους αρέσουν τα vlogs δηλαδή τα ατομικά βίντεο που αναρτά κάποιος στο YouTube, υπό μία έννοια τα vlogs είναι ότι τα ιστολόγια μόνο που αντί για τον γραπτό λόγο χρησιμοποιούνται τα οπτικοακουστικά μέσα)  και έπονται το Instagram και το Snapchat (το Facebook είναι για τους γονείς τους κυρίως).

Η γενιά αυτή δεν εντυπωσιάζεται από τις διασημότητες αλλά προτιμά τις δικές της διασημότητες που είναι κυρίως μδημοφιλή άτομα από τα κοινωνικά μέσα. Ωστόσο είναι προσεκτικοί στο ποιους «ακολουθούν» στα κοινωνικά μέσα υπό την έννοια πρέπει τα άτομα αυτά να έχουν κάτι ξεχωριστό. Η γενιά Ζ δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην προσωπικότητα ακόμα και το ντύσιμο αποτελεί «δήλωση προσωπικότητας».


Στα κοινωνικά μέσα στα οποία συμμετέχουν μετά μανίας, επιδεικνύουν συγκεκριμένη συμπεριφορά δηλαδή σβήνουν τις αναρτήσεις τους που δεν είχαν πολλά «likes», σβήνουν και ξαναναρτούν την ίδια φωτογραφία, συνεχώς παρατηρούν ποιος τους έκανε «like» αλλά και πόσα «likes» πήρε η ανάρτησή τους και κάνουν «like» στις δικές τους αναρτήσεις για να αυξήσουν τον αριθμό των «likes». 
Σβήνουν αρκετά συχνά τις αναρτήσεις τους και βάζουν καινούριες ενώ μπορεί να σβήσουν τις αναρτήσεις λίγο αφότου τις έβαλαν. Παρακολουθούν ποιοι είναι οι φίλοι και οι ακόλουθοι των άλλων και εάν βρουν κάποιον αρκετά ενδιαφέρων τότε τον ακολουθούν.

Η ενημέρωσή τους γίνεται από τα κοινωνικά μέσα. Έχουν μεγαλώσει με τα «κόλπα» του μάρκετινγκ και έτσι ξεχωρίζουν τις όποιες προσπάθειες διαφήμισης και «χειραγώγησής» τους. Θέλουν όπως είπαμε να βλέπουν στις διαφημίσεις άτομα της καθημερινότητας και όχι διασημότητες. 


Αυτοί που τους επηρεάζουν είναι άτομα δημοφιλή στα κοινωνικά μέσα τα οποία όμως πρέπει να ξεκαθαρίζουν ευθέως για το εάν έχουν κάποια διαφημιστική σχέση με κάποιες εταιρείες γιατί η γενιά Ζ αγαπά τη διαφάνεια και τιμωρεί όσους δεν είναι διαφανείς. Επειδή είναι μία ψηφιακή γενιά θέλουν η τεχνολογική και οπτική πλευρά των διαφημίσεων να είναι άψογη.

Η γενιά Ζ είναι μία έξυπνη και δυναμική γενιά, καθόλου παθητική, αντιθέτως πιστεύει σε ένα καλύτερο κόσμο, απλά έχει το δικό της στυλ προσέγγισης. 
Φωτεινή Μαστρογιάννη


Οι παλαιότερες γενιές οφείλουν να την προσεγγίσουν μιλώντας τη «δική» της ψηφιακή γλώσσα. Θα κερδίσουν και δεν θα χάσουν.


Προτεινόμενα αναγνώσματα

Μαστρογιάννη, Φ. Διαμορφωτές κοινής γνώμης. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/06/blog-post_23.html>

Μαστρογιάννη, Φ. Ποια είναι η γενιά του Πολυτεχνείου;Σύγκριση γενεών.Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/01/blog-post.html>

Attentive.ly. 2017. Understand Generation Z: A New Generation of Citizen Influencers. Available from:<https://attentive.ly/tag/generation-z-as-influencers/>, [Accessed August 23 2017]

Ellis, P. 2017. The social habits of Generation Z. Available from:

MediaKix.2017. The Top 5 Differences between marketing to millennials vs. Gen Z. Available from: <http://mediakix.com/2017/06/marketing-to-millennials-gen-z-differences/#gs.u1AvdL8>, [Accessed August 26 2017]

Schimke, P. 2017. Gen Z: Marketing To Digital  Natives. Available from:<http://www.mutant.com.sg/gen-z-marketing-digital-natives/>

The Center for Generational Kinetics. 2017. Gen Z Research – 2017 National Study on Generation Z. Available from:< http://genhq.com/gen-z-2017/>





Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

Γιατί είμαστε απαθείς;

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Όλοι οι μηχανισμοί του σημερινού αντιπροσωπευτικού συστήματος – κόμματα, εκλογές, κοινοβούλιο – έχουν χρεοκοπήσει στη συνείδηση των πολιτών. Οι μείζονες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες – συχνά εξωεθνικούς. Τα κόμματα εξουσίας υπηρετούν τα συμφέροντα των χρηματοδοτών τους. Και οι παντοιοτρόπως χειραγωγούμενοι πολίτες προσέρχονται στις κάλπες και προσεπικυρώνουν τη σκηνοθεσία».

Κυριάκος Σιμόπουλος  «Η διαφθορά της εξουσίας»


Ο Κυριάκος Σιμόπουλος αναφέρονταν στη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος αποδίδοντας την στις σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας και στη διαφθορά της εξουσίας.

Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Τσαλς Ράιτ Μιλς (C. Wright Mills) αποδίδει την πολιτική απάθεια και την πολιτική υποταγή των πολιτών στην εξουσία των ελίτ. Οι ελίτ αποτελούνται αποτελείται από τους συνδικαλιστές που είναι πλέον οι άνθρωποι του συστήματος και οι οποίοι στερούν από τους εργαζόμενους την ανεξαρτησία της σκέψης μετατρέποντάς τους σε χαζοχαρούμενα ρομπότ. Οι άλλες ελίτ είναι η στρατιωτική, η πολιτική και η οικονομική.

Ο Σιμόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά: « Η εξουσία επιθυμεί τον εκφυλισμό του πολίτη σε άβουλο καταναλωτή που απολαμβάνει αποχαυνωμένος τα τηλεοπτικά θεάματα. Χρειάζεται πολίτη που ελαύνεται αποκλειστικά από το προσωπικό του συμφέρον, πολίτη με ατομικιστικό πνεύμα και φρόνημα, πολίτη που ανέχεται τα πάντα. Με τα ΜΜΕ και τη διαφημιστική βιομηχανία επιδιώκει την πλήρη υποταγή του στο σύστημα, τον συμβιβασμό, την παραδοχή. Να μη διαμαρτύρεται ποτέ. Να λέει πάντα «ναι». Χωρίς καταναγκασμό, χωρίς άσκηση βίας. Με τη μαζική πλύση εγκεφάλου και τη χειραγώγηση. Καλλιεργεί τις καταναλωτικές του μανίες, την απληστία για υλικά αγαθά και κυρίως το πάθος της απόλαυσης, που γίνεται αποκλειστικός σκοπός ζωής…Αντικειμενικός σκοπός του συστήματος, να περιορίσει τον πολίτη στον ιδιωτικό χώρο. Να παραιτηθεί από το δικαίωμα συμμετοχής στη διαχείριση των κοινών και στον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας».

«Γραμμή Παραγωγής»- πίνακας του Γεράσιμου Γερολυμάτου

Αναφέρεται σαφώς λοιπόν στην πολιτική υποταγή του Ράιτ Μιλς. Ο Μιλς ορίζει την πολιτική υποταγή ως την άρνηση ύπαρξης αντι-ιδεολογιών («όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας»), πολιτικών θεσμών και τρόπων ζωής που θα βοηθούσαν στη διαμόρφωση πολιτικών στόχων και στην αντίστοιχη δράση.  

Η πολιτική υποταγή υλοποιείται σε κοινωνίες που η κυρίαρχη στάση είναι ο ατομικισμός, τα πολιτικά κόμματα δεν διαφέρουν το ένα από το άλλο όσον αφορά τα πολιτικά τους προγράμματα και η όλη πολιτική περιορίζεται στα εκλογικά αποτελέσματα. Η πολιτική βρίσκεται σε απόσταση από την καθημερινότητα του πολίτη, η οποία δεν αποτελεί πλέον αντικείμενο πολιτικού προβληματισμού. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να μην «χτυπιέται το κακό στη ρίζα του» και ως εκ τούτου, η πολιτική ανάλυση να είναι ελλειμματική αλλά και να μην υπάρχει καμία έξυπνη στρατηγική.

Τα ΜΜΕ δεν προάγουν τον διάλογο και την ανταλλαγή ιδεών, τα πανεπιστήμια γίνονται κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης και όχι φυτώρια κριτικής σκέψης. Ο πολίτης μένει αβοήθητος, στο έλεος των ελίτ και των πολυεθνικών και θύμα χειραγώγησης. 

Στην περίπτωση που διαθέτει ακόμα εργασία, συνήθως μισθωτή, ο αγώνας για την επιβίωση τον ωθεί σε ακόμα μεγαλύτερη απομόνωση και σε αρκετές περιπτώσεις το νόημα της ζωής και η προσωπική  του αξία «βρίσκεται» στον χώρο εργασίας του, έναν χώρο στον οποίο είναι πλήρως εξαρτημένος από μία αυταρχική ιεραρχία. 

Η ερώτηση «τι δουλειά κάνεις;» είναι σημαντική γιατί προσδιορίζει το τυχόν κύρος του στην κοινωνία ενώ η έλλειψη κύρους του δημιουργεί πανικό. Το κύρος αυτό συνδέεται αποκλειστικά με τον χώρο εργασίας και όχι σε άλλες δραστηριότητες που βρίσκονται έξω από αυτόν. Ο άνθρωπος αποξενώνεται και μεταμορφώνεται σε επιδεικτικό καταναλωτή – το χρήμα ως ένδειξη προσωπικής αξίας. 

Η ανασφάλειά του όμως δεν παύει. Το μήνυμα που του μεταφέρεται είναι ότι πρέπει να έχει μία εργασία βαρετή και κακοπληρωμένη στην οποία δεν πρόκειται να έχει καμία εξέλιξη (η εξέλιξη είναι για τους λίγους και εκλεκτούς) και μπορεί να ξεχάσει τη μιζέρια του μόνο μέσω της κατανάλωσης και των εφήμερων καταναλωτικών σχέσεων, έχοντας πάντα τον φόβο ότι μπορεί να απολέσει τη δουλειά του και συνεπώς και την κατανάλωσή του, οπότε σε αυτή την περίπτωση, σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα θα είναι «άχρηστος» και «περιττός». 

Μετατρέπεται λοιπόν σε έναν ανεύθυνο, απομονωμένο και χαζοχαρούμενο πολίτη που ενδιαφέρεται μόνο για την προσωρινή διασκέδαση προκειμένου να ξεχάσει την κούραση της δουλειάς του.  Η έλλειψη συλλογικότητας τον κάνει εύκολο θύμα χειραγώγησης, είναι ένας απαθής πολίτης. Εάν ασχολείται με την πολιτική το κάνει μόνο ως τρόπο απόκτησης εξουσίας και κύρους και όχι γιατί επιθυμεί την αλλαγή προς το καλύτερο.

Ποια είναι η λύση; Πώς μπορεί να καταπολεμηθεί η απάθεια; Ο Μιλς θεωρεί ότι θα πρέπει να επαναδιαμορφωθεί η ψυχολογία και η δομή της κοινωνίας μέσω της βελτίωσης της θέσης της γυναίκας (σημ. δική μου δηλαδή να μην θεωρείται σκεύος ηδονής), της διευθέτησης του χώρου εργασίας (καλύτερες συνθήκες εργασίας), της ποιότητας της διασκέδασης (σημ. όχι άλλα τηλεσκουπίδια, τηλεπερσόνες της συμφοράς, σκυλάδικα κτλ.), της ασφάλειας της κατοικίας (σημ. να μην φοβάται ο άνθρωπος ότι θα μείνει στον δρόμο), της αύξησης της αυτοεκτίμησης (μέσω δημιουργικών δραστηριοτήτων και όχι μέσω του τίτλου εργασίας) και τέλος μέσω της κατάργησης της χειραγώγησης.  



Η επίλυση αυτών των πολιτικών προβλημάτων θα σταματήσει και την πολιτική απάθεια. Σημαντικό όμως είναι να το κατανοήσει και ο ίδιος ο πολίτης ή είναι τόσο αλλοτριωμένος που δεν πρόκειται να το κατανοήσει;




Προτεινόμενα αναγνώσματα

Κυριάκος Σιμόπουλος. Η διαφθορά της εξουσίας. Εκδ. Πιρόγα.

Φωτεινή Μαστρογιάννη. Υποταγή ή αλλαγή; Το ερώτημα των Ελλήνων. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/10/blog-post_22.html>

Φωτεινή Μαστρογιάννη. Απάθεια και Συλλογική Δράση. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/11/blog-post_27.html>

C.Wright Mills. The Power Elite. Διαθέσιμο στο: <http://www.eindtijdinbeeld.nl/EiB-Bibliotheek/Boeken/The_Power_Elite_-_New_Edition__first_full-scale_study_of_structure_and_distribution_of_power_in_USA___2000_.pdf>

Tom DeLuca. The two faces of political apathy. Διαθέσιμο στο:<https://politicalanthro.files.wordpress.com/2014/09/the-two-faces-of-political-apathy3.pdf>



Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

Μην πείτε στη μητέρα μου ότι είμαι μπλόγκερ, νομίζει ότι είμαι υπάλληλος γραφείου!

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Η ιστορική χρήση της πληροφορίας ως δύναμης μέχρι τώρα περιοριζόταν στα έθνη-κράτη. Σήμερα, ένας μπλόγκερ  μπορεί να επηρεάσει μια εκλογή, μια ανάρτηση στο διαδίκτυο μπορεί να στρατολογήσει έναν τρομοκράτη, και ένα ντοκουμέντο να δημιουργήσει φόβο στα πιο ισχυρά κράτη, όλα με ελάχιστο κόστος και χωρίς το βάρος των γραφειοκρατικών κανόνων, εθνικών αξιών ή της επίβλεψης»


Το Διαδίκτυο έφερε πραγματική επανάσταση όχι μόνο στην ενημέρωση αλλά και στην κυριολεξία όπως συνέβηκε με την περίπτωση της Αραβικής Άνοιξης. Ο Αιγύπτιος ακτιβιστής Γουαέλ Γκόνιμ είπε χαρακτηριστικά «εάν θέλεις να ελευθερώσεις τους ανθρώπους, δώσε τους το Διαδίκτυο».

Το Διαδίκτυο είναι ποικιλόμορφο και πλούσιο σε περιεχόμενο. Τα προσωπικά ιστολόγια (blogs), τα podcasts αλλά και οι ιστοσελίδες ενημερωτικού χαρακτήρα κερδίζουν διαρκώς έδαφος με αποτέλεσμα η παραδοσιακή έντυπη δημοσιογραφία και η τηλεόραση να φθίνουν γιατί αφενός οι πολίτες έχουν βαρεθεί τις προκατασκευασμένες ειδήσεις και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν αλλά αφετέρου και γιατί οι ίδιοι θέλουν να παράγουν την είδηση. 

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα προσωπικά ιστολόγια αλλά και η γενικότερη συμμετοχή στα κοινωνικά μέσα ενθαρρύνουν τη δημοσιογραφία των πολιτών και τον διαδικτυακό ακτιβισμό (Χασάμ ελ Χαμαλάουϊ – «σε μία δικτατορία, η ανεξάρτητη δημοσιογραφία είναι από μόνη της μία μορφή ακτιβισμού και η διάδοση της πληροφορίας είναι ουσιαστικά μία πράξη αντίδρασης»)  ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι αυξάνει απλώς την παθητικότητα (Μαλέκ Μουσταφά - «δεν αρκεί να γράφει κάποιος. Το μπλόγκινγκ πρέπει να συνδυάζεται με δράση στους δρόμους διαφορετικά είναι μία άδεια, άχρηστη διαμαρτυρία»). 


Σίγουρα όμως έχει αλλάξει τη μορφή της ενημέρωσης, η οποία έγινε και πιο διαδραστική γιατί ο αναγνώστης μπορεί να γράφει τα  σχόλια του τα οποία πλέον απαντώνται από τον συγγραφέα του κειμένου άμεσα ή σχεδόν άμεσα. Ο αναγνώστης μπορεί κι αυτός να γίνει παραγωγός της είδησης καταγράφοντας την ή συμπληρώνοντάς την εκφράζοντας την άποψή του. 

Η καταγραφή της είδησης από τον απλό πολίτη πλέον από γραπτή μπορεί να γίνει και με μορφή βίντεο (οπτικοακουστική) γι’αυτό και το YouTube θεωρείται ως η πιο «εκρηκτική» μορφή κοινωνικών μέσων. Η δύναμη του βίντεο είναι τεράστια και σύμφωνα με έναν από τους συνιδρυτές του Hubspot, το 2017 το 50% όλων των μάρκετινγκ ενεργειών θα είναι σε μορφή βίντεο κι αυτό λόγω της δύναμης του μέσου.

Η ευελιξία λοιπόν που παρέχει το διαδίκτυο για την παραγωγή ειδήσεων συνεισφέρει στη δημοκρατία γιατί ο καθένας μπορεί να εκφράσει την προσωπική του άποψη και να ενημερώσει, σύμφωνα με τον Μπέκετ «η δημοσιογραφία απελευθερώνεται μέσω της δημόσιας συμμετοχής».

Ένας μπλόγκερ μπορεί να ενημερώσει χιλιάδες άλλους σε τοπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς κανένα κόστος για τον ίδιο, δυνατότητα που θα του ήταν απαγορευμένη στα παραδοσιακά μέσα όπως η τηλεόραση λόγω κόστους αλλά και λόγω έλλειψης πρόσβασης γιατί τα παραδοσιακά μέσα, όπως ανέφερα παραπάνω, εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους συνεπώς η είδηση απέχει μακράν της αντικειμενικότητας και της αλήθειας. Οι μπλόγκερς έχουν δημιουργήσει και τον δικό τους κώδικα δεοντολογίας (π.χ. ανάρτηση της πηγής, αναφορά στο πρωτότυπο άρθρο) αλλά και συλλόγους που απέχουν όμως από τα επαγγελματικά σωματεία και ενώσεις των παραδοσιακών δημοσιογράφων.


Φυσικά, γνωρίζοντας τη φθίνουσα πορεία των παραδοσιακών μέσων στον τομέα της ενημέρωσης, ειδικότερα για τις νεαρότερες ηλικίες, οι ιδιοκτήτες τους έχουν εισέλθει και στο Διαδίκτυο, παρακολουθώντας τις τάσεις από γνωστούς μπλόγκερς (βλ. και κείμενό μου «Διαμορφωτές κοινής γνώμης») και πολλές φορές αναπαράγοντας ειδήσεις από αυτούς.
Λόγω της φύσης του Διαδικτύου δεν μπορούν να το ελέγξουν όπως κάνουν με την τηλεόραση, την εφημερίδα και το ραδιόφωνο.  Η αναπαραγωγή ειδήσεων από τους μπλόγκερς γίνεται γιατί η έμφαση στο μπλόγκινγκ δίνεται στην αξιοπιστία και όχι στην αντικειμενικότητα. Ένας μπλόγκερ που θεωρείται αξιόπιστος και αυθεντικός κερδίζει μεγάλο μέρος του κοινού.

Η δημοσιογραφία πλέον πέραν από υπόθεση του κάθε απλού πολίτη μετατρέπεται σε «δικτυωμένη» - η είδηση μεταφέρεται αλλά και καταγράφεται με κινητά τηλέφωνα, με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, με διαδικτυακές κάμερες, κοινοποιείται στα κοινωνικά μέσα (στο σημείο αυτό να επισημανθεί ότι τα κοινωνικά μέσα δεν μένουν στατικά αλλά εξελίσσονται διαρκώς βλ. παραγωγή και ανάρτηση βίντεο στο Facebook) κτλ. 

Ο μέσος αναγνώστης μπορεί πλέον να έχει πρόσβαση σε πλούσιο περιεχόμενο χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να δέχεται τον ορυμαγδό αυτό της πληροφορίας χωρίς να ασκεί την κριτική του ικανότητα.


Το δημοκρατικό πλαίσιο του Διαδικτύου (δημοκρατικό τουλάχιστον προς το παρόν γιατί ακούγονται και διαβάζονται κινήσεις από την πλευρά κάποιων κυβερνήσεων για τον έλεγχο και τον περιορισμό του ως πράξη χειραγώγησης της κοινής γνώμης) ευνοεί και τον διαδικτυακό ακτιβισμό ο οποίος συνδέεται άμεσα με τη δημοσιογραφία των πολιτών. 

Ο διαδικτυακός ακτιβισμός στοχεύει στη διάδοση της πληροφορίας, στην κινητοποίηση ομάδων πολιτών και στη δράση (το τελευταίο είναι απαραίτητο για την πραγματοποίηση κοινωνικών αλλαγών – «χωρίς το Διαδίκτυο δεν θα μπορούσαμε να συνδεθούμε με ανθρώπους που ήταν το ίδιο αναστατωμένοι με εμάς από την κρίση – δεν μας αρκεί όμως να μένουμε απλώς στο Διαδίκτυο. Ξεκινάμε από εκεί και στη συνέχεια διαμαρτυρόμαστε στους δρόμους» - Αρχηγός Zaitokukai από το Το Διαδίκτυο και ο Πατριωτισμός).

Στα κοινωνικά μέσα (και στην Ελλάδα) βλέπουμε ομάδες ακτιβιστών που στοχεύουν στην κινητοποίηση, προσεγγίζοντας «επώνυμους», διαμορφωτές γνώμης και άτομα επιρροής κάτι που δεν θα μπορούσαν να κάνουν σε άλλες εποχές. Κινήσεις ιδιαίτερα σημαντικές για ακτιβιστές που οι απόψεις τους έρχονται σε αντίθεση με τις κατεστημένες. Στην Ελλάδα, αρκετές από τις προσπάθειες αυτές αποτυγχάνουν λόγω έλλειψης οργάνωσης και αδυναμίας εύρεσης των διαμορφωτών γνώμης και ατόμων επιρροής οι οποίοι δεν είναι απαραίτητα οι γνωστοί «επώνυμοι» των παραδοσιακών μέσων αλλά και λόγω έλλειψης γνώσεων μάρκετινγκ (παραδοσιακού και ψηφιακού) που θα καθιστούσαν τις προσπάθειες αυτές ευρύτερα γνωστές. Ένας άλλος λόγος αποτυχίας είναι γιατί οι αναγνώστες και συμμετέχοντες δεν κοινοποιούν σε άλλους την είδηση και έτσι αυτή περιορίζεται σε ένα μικρό κοινό. Οι κοινοποιήσεις των ειδήσεων είναι ένας σημαντικός παράγοντας ενημέρωσης, εγρήγορσης και καταπολέμησης της αδράνειας.

Λόγος αποτυχίας είναι ότι μεγάλο μέρος του κοινού προσέχει και κριτικάρει τις διαστρεβλωμένες ειδήσεις των παραδοσιακών ΜΜΕ αντί του να μεταφέρει κοινοποιώντας σε τρίτους, ειδήσεις όπως είναι η αναγγελία μίας πορείας, μίας συγκέντρωσης κτλ.

Συνεπώς, όταν οι προσπάθειες αυτές δεν χαίρουν ευρύτερης δημοσιότητας και προώθησης είναι αμφίβολο κατά πόσο το πολιτικό σύστημα θα προβληματιστεί γι’αυτές και θα τους δώσει κάποια σημασία.

Η δημοσιογραφία των πολιτών και ο διαδικτυακός ακτιβισμός πρέπει να συνοδεύονται από δράση και συμμετοχή για να επιτύχουν αλλαγές. 
Φωτεινή Μαστρογιάννη


Είναι οι Έλληνες διατεθειμένοι να τις κάνουν, το επιθυμούν ή ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και τίποτε άλλο; «Πέραν της οικονομικής ευημερίας χάσαμε τον πολιτισμό και τις παραδόσεις που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Ξεχάσαμε ή και γελοιοποιήσαμε την ιστορία μας.  Χάσαμε το σθένος να υπερασπιστούμε την χώρα μας και να αφοσιωθούμε στο κοινωνικό καλό. Και τώρα η κοινωνία μας υποφέρει από την τάση του να ενδιαφέρεται κάποιος αποκλειστικά για τον εαυτό του και να νοιάζεται μόνο για την ευχαρίστησή του». Ganbare Nippon.




* Ο τίτλος του κειμένου είναι παράφραση του τίτλου του βιβλίου του Γάλλου διαφημιστή Ζακ Σεγκελά «Mην πείτε στη μάνα μου ότι είμαι διαφημιστής. Νομίζει ότι παίζω πιάνο σε μπορντέλο...»




Προτεινόμενα Αναγνώσματα

Bulckley, K. 2012. The rise of citizen journalism. Διαθέσιμο στο:
<https://www.theguardian.com/media/2012/jun/11/rise-of-citizen-journalism>
Kumahira, T. 2015.Modeling Internet-Based citizen activism and foreign policy: The Islands Dispute between China and Japan.Διαθέσιμο στο:<http://watson.brown.edu/ir/files/ir/imce/honors/Kumahira_Final2015.pdf>
Lindsey, R. 2013. What the Arab Spring Tells Us About the Future of Social Media in Revolutionary Movements. Διαθέσιμο στο:<http://smallwarsjournal.com/jrnl/art/what-the-arab-spring-tells-us-about-the-future-of-social-media-in-revolutionary-movements>
Μαστρογιάννη, Φ. Διαμορφωτές Κοινής Γνώμης. Διαθέσιμο στο:<http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/06/blog-post_23.html>

Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Είσαι πρόβατο ή αετός;

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Ένας ηγέτης είναι έμπορος ελπίδας.

Στην άκρως επίκαιρη παρατήρηση «δεν υπάρχει ηγέτης» τίθεται όμως και η εξής ερώτηση: Τι είδους ακόλουθοι είμαστε για να δούμε τι ηγέτη θέλουμε ή μπορούμε να αναδείξουμε.

Ας δούμε όμως πρώτα τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει κάποιον να ακολουθήσει έναν ηγέτη και έτσι να καταλάβουμε γιατί οι σύγχρονοι ηγέτες έχουν ελάχιστους ακόλουθους.


Ναπολέων Βοναπάρτης

Ένα στοιχείο είναι ο σεβασμός που προκαλεί ένας ηγέτης. Εάν οι ακόλουθοι σέβονται τον ηγέτη τότε τον ακολουθούν ακόμα και εάν τα επιχειρήματά του δεν είναι ισχυρά αλλά εάν δεν τον σέβονται τότε μπορεί επίσης να τον ακολουθήσουν γιατί θεωρούν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή ωστόσο θα αμφισβητούν την ικανότητα του να λαμβάνει τις σωστές αποφάσεις. Σε αυτή την περίπτωση, οι ακόλουθοι επικαλούνται την φράση: «Με αυτόν που μπλέξαμε, ο Θεός να βάλει το χέρι του». 

Ένα άλλο στοιχείο είναι η εμπιστοσύνη. Πώς μπορεί να δημιουργήσει ένας ηγέτης εμπιστοσύνη; Με το να δείχνει ενδιαφέρον για τους ανθρώπους του και κυρίως να είναι έντιμος και να λέει την αλήθεια.

Πολλές φορές οι άνθρωποι αποφασίζουν να ακολουθήσουν έναν ηγέτη γιατί τους αρέσει. Οι ηγέτες που αρέσουν είναι αυτοί που δείχνουν καλοσύνη, μοιάζουν με τον μέσο άνθρωπο και δεν ντρέπονται να δείξουν τα τρωτά τους σημεία αρκεί αυτά να μην εμποδίζουν την ικανότητά τους να ηγούνται. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αμερικάνοι πρόεδροι έχουν κατοικίδια τα οποία και φροντίζουν να δείχνουν σε αρκετές φωτογραφίες, θέλοντας έτσι να τονίσουν την «ανθρώπινη» πλευρά τους και την καλοσύνη τους γιατί οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ένας άνθρωπος που αγαπά τα ζώα είναι ένας καλός άνθρωπος.

Εάν οι άνθρωποι θεωρούν ότι ο ηγέτης τους υποστηρίζει, καταλαβαίνει τους προσωπικούς τους στόχους, τότε είναι έτοιμοι, επίσης, να τον ακολουθήσουν. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι, συνήθως οι πιο δημιουργικοί, που συνεπαίρνονται από την ιδέα. Ο ηγέτης αυτό που πρέπει να κάνει, σε αυτή την περίπτωση είναι να τους παρακινήσει μέσω ιδεών και οράματος.

Κάτι που συνήθως παραβλέπεται από πολλούς σύγχρονους ηγέτες (εάν δεν γελοιοποιείται ανόητα από μερικούς) είναι η πνευματικότητα με την έννοια της θρησκευτικότητας. Οι άνθρωποι επιθυμούν να φύγουν από μία κατάσταση άγχους και φόβου και να μεταβούν σε μία κατάσταση ειρήνης και χαράς και η πνευματικότητα/θρησκευτικότητα τους βοηθά. Θέλουν καλύτερες συνθήκες ζωής αλλά και μία κοινωνική δομή και ασφάλεια. Οι πνευματικοί ακόλουθοι δείχνουν ενσυναίσθηση, ταπεινότητα η οποία υποδηλώνει την ισότητα, αγάπη, θεωρούν τον άνθρωπο μέρος του όλου. Αυτού του τύπου οι ακόλουθοι μπορούν να ακολουθήσουν έναν ηγέτη που πρεσβεύει τα παραπάνω μέσω της ενσωμάτωσης αξιών και συναισθημάτων όπως είναι η «ανθρωπιά» στο επιχειρηματικό ή πολιτικό περιβάλλον.

Δυστυχώς, σχεδόν όλα από τα παραπάνω εκλείπουν από τους σημερινούς ηγέτες. Ο προβληματισμός τίθεται στους ακόλουθους. Ποιοι είναι αυτοί οι ακόλουθοι που προωθούν τέτοιους ηγέτες;
Θα δανειστώ την τυπολογία του Weiss (1996) για τους ακόλουθους και που θεωρώ ότι ισχύει σε κάθε περιβάλλον επιχειρηματικό, πολιτικό, κοινωνικό που απαιτεί οργάνωση που πάνω σε αυτή βασίστηκε και η τυπολογία της Kellerman.

Υπάρχει ο ακόλουθος Αετός

Ο Αετός είναι παραδειγματικός. Τα φέρνει όλα εις πέρας με άριστο τρόπο, συνεργάζεται πολύ καλά και παρέχει ευφυή υποστήριξη αλλά και θέτει εξίσου ευφυή προβλήματα στον ηγέτη.

Έχουμε τον ακόλουθο Κουκουβάγια. Αυτός είναι ο ακόλουθος της πιάτσας. Τα καταφέρνει καλά, είναι καινοτόμος, συνεργάζεται άριστα με τους άλλους και επιλύει τις συγκρούσεις.

Το Λιοντάρι – ακόλουθος είναι παθιασμένος ακτιβιστής, τολμηρός, εκφέρει την άποψή του ελεύθερα και όταν αποφασίζει να ενταχθεί κάπου το κάνει υποστηρίζοντας με πάθος τον ηγέτη και την οργάνωση.


Ο Κομφουκιανός Κιρίνος 






Ο ακόλουθος Λευκό Περιστέρι 

είναι ο πνευματικός ακόλουθος που έχει ως σκοπό τη φιλανθρωπία και να φέρει την ειρήνη και την αγάπη στον κόσμο.






Η Καμήλα είναι ο υπομονετικός ακόλουθος, ο παθιασμένος σχεδόν στα όρια του φανατικού για την οργάνωση/επιχείρηση/κόμμα.


 Η Καμήλα είναι ο τύπος του ακόλουθου που ολοκληρώνει τα έργα του και δεν αφήνει κάτι ημιτελές. Ως παράδειγμα της Καμήλας, αναφέρονται οι Ιάπωνες και Κορεάτες εργαζόμενοι (απέχουν μακράν από την ελληνική ιδιοσυστασία).






Aς δούμε τώρα έναν πολύ επίκαιρο τύπου ακόλουθο που μάλλον μας θυμίζει πολλούς που γνωρίζουμε που δεν είναι άλλος από το Πρόβατο. Είναι ο γιες μαν, ο παθητικός αυτός που είναι πλήρως εξαρτώμενος και δεν σκέπτεται καθόλου.

Επίκαιρη είναι όμως και η Χελώνα. 


Η Χελώνα είναι παθητική, δεν αναλαμβάνει ρίσκα και δεν τις αρέσει να συμμετέχει σε ομάδες.



Ο τελευταίος τύπος ακόλουθου είναι η Ύαινα

Αυτός είναι ο σκεπτόμενος και ανεξάρτητος ακόλουθος, δεν είναι πιστός στον ηγέτη αλλά είναι επιφυλακτικός. Εάν απομακρυνθεί από τον ηγέτη τότε μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα σε όλη την οργάνωση.


Συνεπώς, ανάλογα με τον τύπο ακόλουθου που είμαστε, επιλέγουμε και τον αντίστοιχο ηγέτη. Μήπως η έλλειψη ηγετών σημαίνει ότι μάλλον φταίμε κι εμείς που είμαστε «Πρόβατα» και «Χελώνες»;




Προτεινόμενα αναγνώσματα

Μαστρογιάννη, Φ. 2017.Γιατί δεν υπάρχει όραμα; Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/07/blog-post_25.html>

Μαστρογιάννη, Φ. 2016. Ο Ελληνας ηγέτης.Διαθέσιμο στο:<http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/03/blog-post_23.html>

Weiss JW (1996). Organizational behavior and change, West Publishing Company, USA.

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

ΣΕ ΒΛΕΠΩ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μία επαναστατική πράξη»

Τζωρτζ  Οργουελ

Η παγκόσμια διακυβέρνηση και η παγκόσμια επιτήρηση των πολιτών όλου του πλανήτη αναφέρονται τακτικά στα εναλλακτικά μέσα αλλά αγνοούνται πλήρως από τα συστημικά. Όταν, δε, γίνεται αναφορά από κάποιον σε αυτά, αποκτά την ταμπέλα του συνωμοσιολόγου και κατ’επέκταση του γραφικού, συμπεριφορά αρκετά ενδεικτική του πνευματικού απομονωτισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Μεγάλο μέρος της ελληνικής διανόησης δεν αναφέρεται σε αυτά είτε από άγνοια είτε από προσήλωση στον οικονομισμό που κυριαρχεί σε όλες τις συζητήσεις είτε από φόβο να μην θεωρηθούν «συνωμοσιολόγοι» - άλλωστε στη χώρα μας η καταστολή της πρωτοτυπίας και της διανοητικής ελευθερίας είναι σύνηθες φαινόμενο. 


Ωστόσο, διεθνείς διανοούμενοι όπως ο οικονομολόγος Νόρμπερτ Χέρινγκ με το βιβλίο του «Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της» αλλά και ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris VII- Dennis Diderto και πρ. διευθυντής της ισπανικής έκδοσης της Le Monde diplomatique Ιγνάσιο Ραμονέ στο βιβλίο του «Η αυτοκρατορία της επιτήρησης» Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου αναφέρονται στο θέμα του περιορισμού της ατομικής ελευθερίας μέσω του ηλεκτρονικού χρήματος όπου θα καταγράφονται όλες οι κινήσεις του ατόμου με ψευτοδικαιολογία την πάταξη της φοροδιαφυγής αλλά στην ουσία για πλήρη επιτήρηση και απομάκρυνση των αντιιφρονούντων με κλείσιμο των τραπεζικών τους λογαριασμών (Χέρινγκ) και με τη γενικότερη ηλεκτρονική παρακολούθηση όλων των δραστηριοτήτων του ανθρώπου (Ραμονέ).

Στο βιβλίο του Ραμονέ θα σταθώ ιδιαίτερα αναφέροντας συγκεκριμένες παραπομπές του που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα.

Στη σελ. 67 αναφέρεται στις αποκαλύψεις του Σνόουντεν για το μυστικό πρόγραμμα με το όνομα PRISM που αναπτύχθηκε από την NSA (National Security Agency – Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας)  από το 2007 και μετά. «Αυτό συνιστά την πιο κολοσσιαία υπεξαίρεση προσωπικών δεδομένων στην ιστορία, καθώς αφορά δισεκατομμύρια ανθρώπους που χρησιμοποιούν καθημερινά, στις πέντε ηπείρους τις υπηρεσίες του Facebook, του Gmail, του Skype ή του Yahoo. Αν, μέσα στα δέκα τελευταία χρόνια, ένα άτομο χρησιμοποίησε μία από αυτές τις εταιρείες, τα δεδομένα του είναι σίγουρο ότι έχουν υποκλαπεί και αποθηκευτεί από την NSA στο πλαίσιο του προγράμματος PRISM». Αντιλαμβανόμαστε στο σημείο αυτό ότι αφενός όλοι έχουμε λίγο έως πολύ χρησιμοποιήσει τις παραπάνω υπηρεσίες αφετέρου έχουμε δώσει προσωπικά μας στοιχεία σε ηλεκτρονική μορφή όχι μόνο σε αυτές αλλά και σε τράπεζες, υπηρεσίες του δημοσίου, σούπερ μάρκετ κτλ. Όλα αυτά συγκεντρώνονται σε μεγάλες βάσεις δεδομένων και ο κάτοχος αυτών έχει πλήρη γνώση όλων των δραστηριοτήτων και των προτιμήσεών μας. Η κατάσταση μοιάζει και προβλέπεται να γίνει ακόμα πιο  εφιαλτική. 



Στη σελ. 85, ο Ραμονέ γράφει: «Ο Κρις Αντερσον, πρώην αρχισυντάκτης του περιοδικού Wired και ιδρυτής της 3DRobotics, μιας εταιρείας κατασκευής ρομπότ…προβλέπει ότι στο εγγύς μέλλον, με τον πολλαπλασιασμό των δρόνων «θα υπάρχουν εκατομμύρια κάμερες που θα πετούν πάνω από τα κεφάλια μας.» Οι δρόνοι αυτοί θα βασίζονται σε «μοντέλα ζωής»: αν ένα άτομο εμφανίζει «χαρακτηριστικά ζωής» που παραπέμπουν «οπτικά» σε εκείνα ενός ατόμου το οποίο έχει ταυτοποιηθεί ως «επικίνδυνο» θα στοχοποιείται και θα εξολοθρεύεται. Το όνομά του δεν θα γνωστοποιείται σε καμία στιγμή: η ταυτότητα έχει μικρότερη σημασία απ’ότι η φυσική εξόντωση κάποιου που μοιάζει με «επικίνδυνο» τρομοκράτη». Τα χαρακτηριστικά ζωής που αναφέρει ο Αντερσον δεν θα είναι μόνο οπτικά αλλά προφανώς θα συνδυάζονται με τις υπάρχουσες βάσεις δεδομένων. Αντιλαμβανόμαστε πόσο επικίνδυνο είναι για τη δημοκρατία να σκοτώνεται ένας άνθρωπος, απλώς με την υπόνοια ότι είναι τρομοκράτης. Ποιος μας λέει ότι ως τρομοκράτες δεν θα χαρακτηρίζονται όλοι όσοι είναι ενάντια του συστήματος και δεν θα εξοντώνονται άμεσα χωρίς κανένας να το όνομα τους δεν θα γνωστοποιείται πουθενά; Δημιουργείται λοιπόν μία αυτοκρατορία απόλυτου τρόμου και ελέγχου.

Θα συνεχίσω με την αναφορά του Ραμονέ στην τηλεόραση (σελ.87). Η τηλεόραση πέρα από εργαλείο χειραγώγησης της κοινής γνώμης, όπως έχω αναφέρει επανειλημμένως στα κείμενά μου, λειτουργεί πλέον και ως οικιακός χαφιές. «Στις Η.Π.Α., για παράδειγμα, η εταιρεία ηλεκτρονικών Vizio, με έδρα το Ιρβάιν της Καλιφόρνιας, ο μεγαλύτερος κατασκευαστής «έξυπνων» τηλεοράσεων που συνδέονται στο ίντερνετ, αποκάλυψε πρόσφατα ότι οι τηλεοράσεις της κατασκόπευαν τους χρήστες μέσω προεγκατεστημένων τεχνολογιών».

Η κοινωνία επιτηρείται πλέον από παντού και «μία κοινωνία που ξέρει ότι επιτηρείται διαρκώς γίνεται πολύ γρήγορα πειθήνια και δειλή».  Άλλος ένας λόγος εξήγησης της απάθειας της κοινωνίας. Το τρομακτικό όμως είναι ότι πλέον οι άνθρωποι αρχίζουν να επιθυμούν την υποταγή τους.  Στο κείμενό μου «ο Μεγάλος Αδερφός και το Διαίρει και Βασίλευε» αναφέρω το αποτέλεσμα της έρευνας του κοινωνιολόγου Φρανκ Φρουέντι σε φοιτητές οι οποίοι δήλωσαν ότι «η ελευθερία δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό». Αυτές οι δηλώσεις εθελοντικού  περιορισμού της προσωπικής ελευθερίας συμπίπτουν και με αυτό που αναφέρει ο Ραμονέ (σελ. 94) : «το 63% των Γάλλων δηλώνουν πρόθυμοι για έναν «περιορισμό των ατομικών ελευθεριών στο διαδίκτυο, εν ονόματι του αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Αποδεικνύουν έτσι ότι σε θέματα υποταγής, τα περιθώρια προόδου παραμένουν μεγάλα».

Ο σύγχρονος άνθρωπος λοιπόν δηλώνει ότι επιθυμεί τον περιορισμό της ελευθερίας του και δεν διστάζει στα πλαίσια αυτά να θεωρεί αυτονόητο και τον περιορισμό της ελευθερίας των άλλων. Το σύγχρονο κουτσομπολιό, η παραβίαση της ιδιωτικότητας, η συνεχής παρακολούθηση του τι κάνουν οι άλλοι ξεφεύγουν από τα πλαίσια του παρελθόντος όπου συνήθως επιδίδονταν σε αυτά άτομα χαμηλής παιδείας και αρκετές φορές, αλλά όχι πάντα, και κοινωνικού επιπέδου. 


Πλέον διαμορφώνεται μία συμπεριφορά «που αναμιγνύει αξεδιάλυτα την ηδονοβλεψία και την επιδειξιομανία, την επιτήρηση και την υποταγή».  
Η ηδονοβλεψία έχει καλλιεργηθεί πλήρως από την τηλεόραση μέσω των τηλεσκουπιδιών τύπου Μπιγκ Μπράδερ, Σαρβάιβορ κτλ. όπου ο τηλεθεατής αποχαυνωμένος παρακολουθεί το τι κάνουν οι άλλοι. Την επιδειξιομανία την παρατηρούμε παντού, ακόμα και μέσα στην κρίση, με τη λογική ο μονόφθαλμος οδηγεί τους τυφλούς. Η λατρεία του χρήματος που επιβάλλει το οικονομικό σύστημα, καθιστά το χρήμα  υπέρτατο αγαθό, θεωρείται το μόνο που δίνει «αξία» στον άνθρωπο.

Η επιτήρηση έχει γίνει πλέον εθελοντική ασχολία, έχουμε τον εθελοντή ρουφιάνο ο οποίος παρατηρεί και αναφέρει τα πάντα (έννοιες όπως συλλογικότητα, συναδερφικότητα, αλληλεγγύη του είναι, προφανώς, άγνωστες). Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ραμονέ «ένας από τους στόχους του «πολέμου τέταρτης γενιάς» είναι έτσι το πέρασμα από μια πληροφορημένη κοινωνία σε μια κοινωνία πληροφοριοδοτών»

Ακόμα και οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών εντάσσονται στους πληροφοριοδότες. Στη συνέντευξή του ο Τζούλιαν Ασάνζ λέει χαρακτηριστικά: «Στην έννοια (σημ. κοινωνία πολιτών) πιστεύω, στην πραγματικότητά της όχι. Οι περισσότερες οργανώσεις αυτού που λέγεται «κοινωνία των πολιτών» χρηματοδοτούνται για να γίνουν πράκτορες στην υπηρεσία των κρατών ή των ισχυρότερων ιδιωτικών εταιρειών».

Όλα αυτά που περιγράφτηκαν είναι προφανώς εφιαλτικά, ο Ραμονέ προτείνει ως λύση την κωδικοποίηση/κρυπτογράφηση και συμμετοχή σε ιστότοπους ενώσεων όπως είναι το δίκτυο TOR, τα WikiLeaks και η La Quadrature du Net και προγράμματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου όπως το Caliopen.

Σημαντικό όμως είναι να αντιληφθούμε ότι ο σύγχρονος απολυταρχισμός μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα χρησιμοποιεί ως εργαλείο την παγκόσμια επιτήρηση είναι ante portas και ότι είναι καθήκον και ευθύνη μας ως πολίτες μέσω της αλλαγής της σκέψης και της συμπεριφοράς μας να τον αποτρέψουμε εάν επιθυμούμε την ελευθερία και όχι την υποταγή.




Προτεινόμενα αναγνώσματα

Ιγνάσιο Ραμονέ. Η αυτοκρατορία της επιτήρησης. Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.
Νόρμπερτ Χέρινγκ. Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της. Εκδόσεις Λιβάνη.
Φωτεινή Μαστρογιάννη. Η άνοδος του σύγχρονου απολυταρχισμού
Διαθέσιμο στο:
Φωτεινή Μαστρογιάννη. Ο Μεγάλος Αδερφός και το Διαίρει και Βασίλευε. 
Φωτεινή Μαστρογιάννη. Κοινωνία Παντεπόπτη Οφθαλμού. 
Διαθέσιμο στο: