Μαζάνθρωπος και Αλλοτρίωση

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Αλλά αυτοί οι μάταιοι και ανωφελείς δημαγωγοί κινούνται σε όλες τις κατευθύνσεις εξοπλισμένοι με τα θανατηφόρα παράδοξα τους, υποσκάπτοντας τα θεμέλια της πίστης, εκμηδενίζοντας την αρετή. Γελούν με περιφρόνηση για όλες εκείνες τις λέξεις της πατρίδας και της θρησκείας κι αφιερώνουν το ταλέντο και τη φιλοσοφία τους στην καταστροφή και τον εξευτελισμό οποιουδήποτε ιερού πράγματος μεταξύ των ανθρώπων. Βασικά δεν μισούν ούτε τις αρετές, ούτε τα δόγματα μας. Είναι η κοινή γνώμη στην οποία αντιτίθενται».

Ζαν Ζακ Ρουσσώ

Πολλοί θεωρούν ότι ο ευτελισμός του πολιτικού συστήματος που αναφέρει ο Ρουσσώ είναι αποτέλεσμα της αλλοτρίωσης του ατόμου που είναι, με τη σειρά του, χαρακτηριστικό της σύγχρονης κοινωνίας. Ωστόσο, ο πρώτος που παρατήρησε την αλλοτρίωση  ήταν πάλι ο Ρουσσώ το 1750  ο οποίος ανησυχούσε ιδιαίτερα για τη μετατόπιση από την διανόηση στην ομοιομορφία (ο αλλοτριωμένος άνθρωπος καθορίζεται από τους άλλους, δεν ανήκει στον εαυτό του), ανησυχούσε για το ότι ο άνθρωπος έχανε την ταυτότητά του και τις αξίες του ενώ οι νέες του επιθυμίες ήταν το χρήμα και το εμπόριο – άποψη ιδιαίτερα επίκαιρη.  

Ο Ζακ Ελλύλ το 1967 αναφέρεται και αυτός στην ομοιομορφία του αλλοτριωμένου ατόμου: «Έχει ομοιομορφοποιηθεί από έναν τρόπο ζωής πιο διαφοροποιημένο, πιο πλούσιο, πιο εξυψωμένο, που όμως παράγει έναν τύπο ανθρώπου θεμελιωδώς ταυτόσημο. Παράγει μαζικά. Καταναλώνει μαζικά. Μαθαίνει και διασκεδάζει μαζικά. Μπορεί πια να εργαστεί μόνο σε ομάδες. Η επιστημονική ή αισθητική εφεύρεση/επινόηση δεν είναι πια ατομική δημιουργία, αλλά έρευνα παγκόσμιων ομάδων. Ζει σε ομάδα, για την ομάδα, από την ομάδα (σημ. δεν είναι τυχαία η επιτυχία της ένταξης σε κόμματα στα καθ’ημάς, δείγμα και αυτό του ομαδικού μαζάνθρωπου). Αυτό που όλο κι όλο του ζητούν είναι η τέλεια προσαρμογή στην ομάδα. Ανεξάρτητα ποια είναι αυτή. Ομάδα γειτόνων, επιχείρησης, αναγνωστών μιας εφημερίδας». Θα πρόσθετα ότι όποιος δεν εντάσσεται σε οποιαδήποτε ομάδα διώκεται μέχρι να ενταχθεί αναγκαστικά σε κάποια ομάδα, να αποκτήσει συγκεκριμένη «ταμπέλα».

Ο Δανός φίλοσοφος Κίρκεγκαρντ θεωρούσε ότι η αλλοτρίωση είναι το αποτέλεσμα του ηδονισμού, της διαρκούς αναζήτησης της ευχαρίστησης μέσω ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων (όπως έγραψε και ο Ζακ Ελλύλ το στομάχι προηγείται από τις αξίες). Ο ηδονισμός ήταν η προσπάθεια αποφυγής του ανθρώπου να βρει τον σκοπό της ζωής του. Το αλλοτριωμένο άτομο γίνεται υλιστής.

Σε αντίθεση με τον Ρουσσώ, ο Καρλ Μαρξ υποστήριξε ότι το άτομο δεν συμμορφώνεται στην κοινωνία και στα άτομα που την απαρτίζουν αλλά στη διαδικασία παραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος. 

Ο άνθρωπος μετατρέπεται πλέον σε αντικείμενο από το κεφάλαιο, ο εργάτης αναγκάζεται να παρέχει την εργασία του έναντι αμοιβής και έτσι αποκόπτεται από τις πραγματικές του ανάγκες. 

Σήμερα, η κυριαρχία του διαδικτύου εντείνει ακόμα περισσότερο την αλλοτρίωση και την αποξένωση του ανθρώπου. Το άτομο εργάζεται μόνο και πολλές φορές έρχεται σε επαφή με τους άλλους μέσω των Η/Υ π.χ. με τη χρήση των κοινωνικών μέσων τα οποία ευνοούν μία ηλεκτρονική απρόσωπη επαφή και όχι μία πραγματικά προσωπική.

Το αλλοτριωμένο άτομο θέλει να αγοράζει συνεχώς προϊόντα που να καλύπτουν τις επίπλαστες ανάγκες του  (τώρα μπορεί και το κάνει και ηλεκτρονικά - ηλεκτρονικές αγορές) και έτσι βασίζεται στο χρήμα προκειμένου να μπορεί να ελέγχει το αλλοτριωμένο Εγώ του. Αισθάνεται διαρκώς ανικανοποίητο και άρα είναι δυστυχισμένο. Η ευτυχία του είναι επιβεβλημένη από τα ΜΜΕ, πρέπει να επιδεικνύει την ίδια ικανοποίηση με τον διαφημιζόμενο άνθρωπο.

Ο Γκορτζ (Gorz) ο οποίος συνδυάζει τη θεωρία του Μαρξ για την κυριαρχία του κεφαλαίου, τη συμμόρφωση του Ρουσσώ και τις οξείες εντάσεις (η σύγχυση και η πάλη του ανθρώπου για τα θέλγητρα της εξωτερικής πραγματικότητας με τα πνευματικά καλέσματα του εσωτερικού του κόσμου)  του Κίρκεγκαρντ,  αναφέρεται στη δικτατορία του κεφαλαίου που ασκείται όχι μόνο στην παραγωγή και στη διανομή του πλούτου αλλά και στην εργασία, στη σκέψη και στη ζωή του ατόμου και ως εκ τούτου αποτελεί μία ολοκληρωτική δικτατορία.

Η δικτατορία αυτή που στις μέρες μας έχει φθάσει στο αποκορύφωμά της έχει πολλαπλά αποτελέσματα όπως ορθά υποστήριξε ο Γκορτζ. Πιο συγκεκριμένα, ο  Ανδρέας Δαβαλάς αναφέρει χαρακτηριστικά: «Με τον τρόπο αυτό, ο πολίτης μετατρέπεται από κοινωνικό όν σε παθητικό καταναλωτή προκατασκευασμένων προϊόντων μάρκετινγκ, άρα γίνεται χειραγωγήσιμος, προβλέψιμος και τελικά ελέγξιμος. Κι αυτός είναι ο πραγματικός θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού: Η τεχνική χαλιναγώγησης της κοινής γνώμης όπου ο ατομικισμός, ο καταναλωτισμός και η μοιρολατρία, διαμορφώνουν κοινωνικές συναινέσεις ερήμην της κοινωνίας, ενώ τα Μ.Μ.Ε λειτουργούν ως το μακρύ χέρι ορατών ή συγκεκαλυμμένων συμφερόντων που κάνουν τα πάντα για να μην αλλάξει τίποτα».

Η αναφορά του Δαβαλά στα ΜΜΕ είναι σημαντική γιατί πλέον είναι αυτά που λειτουργούν ως όργανα αλλοτρίωσης στη σύγχρονη κοινωνία. Ο άνθρωπος είναι πλέον ένας παθητικός δέκτης ενός  βομβαρδισμού μηνυμάτων (ειδήσεων αλλά και διαφημίσεων) που στοχεύουν στην πλύση εγκεφάλου και στη δημιουργία τεχνητών αναγκών. Η χειραγώγηση δε που υφίσταται πραγματοποιείται πολλές φορές υπό το κάλυμμα της ιδεολογίας.

Ο Λίφτον (Lifton) τον αποκαλεί εκμηδενισμένο άτομο στον οποίο συμβαίνουν τα ακόλουθα: 

• Αίσθηση της «ιστορικής διάλυσης» (πόσες φορές στη χώρα μας δεν εκμηδενίζεται η ταυτότητα και η ιστορία;) που την προκαλεί η ρήξη των σχέσεων με τα σύμβολα μιας πολιτισμικής παράδοσης που έθρεφε τη ζωή του (η παράδοση σβήνει σιγά σιγά μπροστά στον ανθρώπινο χυλό που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση και οι υποστηρικτές της). 
• Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η εισβολή εικόνων που απορρέει από την ασυνήθιστη ροή νεομοντέρνων πολιτισμικών επιρροών (σημ. ως τέτοιες είναι το Gay pride κτλ.) που δείχνουν διαρκώς τα Μ.Μ.Ε και η οποία πνίγει το άτομο με κενά μηνύματα ελαφρότητας του είναι. 
• Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι η κατάρρευση της προσωπικότητας ανάμεσα σε μία πληθώρα ιδεών, μεταφυσικών (βλ. σύμβολα και θεωρίες Νέας Εποχής, γιόγκα, συνωμοσιολογία) και σε ένα χάος γεγονότων που δεν του αντιστοιχούν (αδυναμία μπροστά στον έλεγχο της οικονομικής κρίσης, εισβολή παράνομων μεταναστών, εγκληματικότητα, πολεμικές συρράξεις κοκ).

Δεν γνωρίζουμε εάν ο καπιταλισμός, ο οποίος για αρκετούς στοχαστές είναι βασικός παράγοντας της αλλοτρίωσης, θα σβήσει, η ιστορία έχει δείξει το αντίθετο. Στις ημέρες μας ζούμε την πιο ακραία μορφή του που είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Παρά όμως την βία της εφαρμογής του, συλλογικά κινήματα και τάσεις σε όλο τον κόσμο δείχνουν και την επιθυμία του ανθρώπου να αποφύγει την αλλοτρίωση που επιβάλλει το άγριο αυτό οικονομικό σύστημα. Κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στην κλιματική αλλαγή, τάσεις όπως είναι αυτή του μοιρασμού ρούχων, βιβλίων κτλ. είναι δείγματα αυτής της τάσης.

Ωστόσο, η αυτοματοποίηση που θα οδηγήσει σε μαζική απώλεια των θέσεων εργασίας σε παγκόσμια κλίμακα δεν γνωρίζουμε εάν θα οδηγήσει σε αυτό που ο Λούκατς είχε υποστηρίξει δηλαδή σε ένα μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων και ειδικότερα αυτών μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. 

Δεν γνωρίζουμε δηλαδή εάν αυτές οι συλλογικότητες θα επεκταθούν και στον χώρο της εργασίας όπου οι άνθρωποι θα διεκδικήσουν να είναι κυρίαρχοι της εργασίας τους και των αποτελεσμάτων της, θα είναι κυρίαρχοι, με άλλα λόγια, της ζωής τους. Προς το παρόν, η απάθεια της πλειοψηφίας στη χώρα μας (και όχι μόνο)  για το σύνολο της οικονομίας και της πολιτικής δείχνει το αντίθετο. Μήπως ο άνθρωπος  οδεύει προς την αυτοκαταστροφή και την αποδέχεται παθητικά (γι'αυτό και η απάθεια) γιατί εμφορείται από ένα πάθος για τον θάνατο που πιθανόν η ίδια η αλλοτρίωσή του έχει προκαλέσει;

Προτεινόμενα βιβλία

Ζακ Ελλύλ. Η μεταμόρφωση του αστού. Εκδ. Νησίδες.

Ζαν Ζακ Ρουσώ. Λόγος για τις Επιστήμες και τις Τέχνες.

A. Gorz. Le socialisme difficile. Seuil.

Τα Οικονομικά της Ευτυχίας

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ, συγγραφέας

«Δεν θα βρούμε ποτέ ένα στόχο, ούτε θα νοιώσουμε προσωπική ικανοποίηση αν κυνηγάμε την οικονομική ευημερία και συσσωρεύουμε δίχως λόγο υλικά αγαθά. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το εθνικό πνεύμα στη βάση του δείκτη Dow Jones, ούτε τις επιτυχίες της χώρας με βάση το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν»

Ρόμπερτ Κέννεντυ

Στις μέρες μας δεν υπάρχει, λόγω της κρίσης, το κυνήγι για την οικνομική ευημερία που ανέφερε ο Ρόμπερτ Κέννεντυ αλλά το κυνήγι της δυστυχίας. Η δε επιτυχία μίας χώρας καθορίζεται αποκλειστικά με τον βαθμό πλούτου που διαθέτει ως χώρα (για την ανισοκατανομή όμως του πλούτου εντός των πλουσίων χωρών είναι ένα θέμα που φροντίζουν επιμελώς να  αποκρύπτουν).

Τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται για τη μείωση του υποτιθέμενου χρέους και τον ερχομό μίας ακαθόριστης ανάπτυξης στερούν τον άνθρωπο από το δικαίωμα στην ευτυχία. Οι διαλαλούντες την οικονομική ανάπτυξη per se ξεχνούν ή δεν γνωρίζουν το παράδοξο του Ηστερλιν (Easterlin paradox) σύμφωνα με το  οποίο το υψηλότερο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης δεν οδηγεί σε μεγαλύτερη αύξηση της ευτυχίας.  ή ακόμα χειρότερα δεν γνωρίζουν αυτά που βρήκαν μεταγενέστεροι του Ηστερλιν μελετητές δηλαδή ότι το ΑΕΠ και η ευτυχία σχετίζονται θετικά  (άρα ποιος ο λόγος να προσπαθούν καθημερινά και σχεδόν μανιωδώς να κάνουν τους ανθρώπους δυστυχισμένους;)

Οι λαμβάνοντες τις αποφάσεις για το μέλλον των λαών έχουν «ξεχάσει» (σκοπίμως;) τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ (1776) που δηλώνει ρητώς:

“Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας”.

Για την εμμονή στην ανάπτυξη (επισημαίνω ότι αναφέρεται η ανάπτυξη αλλά δεν γίνεται  καμία αναφορά στο εάν η ανάπτυξη συνεπάγεται και κοινωνική ευημερία) ο Οσβαλντ (Oswald ,2006) επικρίνει τους πολιτικούς που θεωρούν ότι η οικονομική ανάπτυξη θα κάνει ένα έθνος πιο ευτυχισμένο και ανέφερε ότι «η ευτυχία και όχι η οικονομική ανάπτυξη θα πρέπει να είναι ο επόμενος και πιο λογικός στόχος για μία μελλοντική και πιο λογική γενιά». Ο δε Ελουά Λωράν (Elois Laurent) ανέφερε ότι στις ΗΠΑ για κάθε 2% αύξηση στην ανάπτυξη υπάρχει πτώση του εισοδήματος του 90% του πληθυσμού!

Οι οικονομολόγοι άρχισαν να μελετούν την ευτυχία σχετικά πρόσφατα αναπτύσσοντας έναν καινούριο τομέα που είναι τα οικονομικά της ευτυχίας.

Η κύρια οικονομική σκέψη μέχρι πρόσφατα υποστήριζε τον άκρατο ατομικισμό και ωφελιμισμό επικεντρωνόμενη στη μεγιστοποίηση της ατομικής χρησιμότητας. Ορθά έχει αναφερθεί ότι οι οικονομολόγοι παρατηρούν τι κάνουν οι άνθρωποι αλλά δεν ακούν τι λένε οι άνθρωποι. Ευτυχώς που η μελέτη της ευτυχίας πλέον από τους οικονομολόγους αλλάζει αυτή την  καταστροφική, για το κοινωνικό σύνολο, θεώρηση της οποίας τα αποτελέσματα βιώνουμε καθημερινά. Η μελέτη όμως για την ευτυχία δεν αρκεί εάν δεν γίνει κοινή πίστη.

Η μέριμνα των πολιτικών ταγών θα πρέπει να είναι η κοινωνική ευημερία η οποία να βασίζεται σε μέτρα που να βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν ευκολότερα εργασία (κάτι όμως που είναι  αδύνατο στην Ελλάδα που βρίσκεται στον κύκλο του θανάτου των μνημονίων). Θα πρέπει επίσης να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών μέσω πολιτικών που θα καταπολεμούν τη γραφειοκρατία και την άναρχη δημόσια διοίκηση, θα στηρίζουν την αδιάφθορη δικαιοσύνη και θα προσφέρουν ασφάλεια και ευπρεπές βιοτικό επίπεδο στον πολίτη, δημιουργώντας έτσι ένα ορθό κράτος και όχι μία τριτοκοσμική Μπανανία. Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν μία Ελλάδα απεξαρτημένη από τα δεσμά του αμφιλεγόμενου για την αιτία και το μέγεθος χρέους καθώς και τις όποιες άλλες εξαρτήσεις της.

Ο στόχος ενός σύγχρονου πολιτισμένου κράτους θα πρέπει να είναι η ευτυχία και όχι η συνεχής δυστυχία. Δυστυχώς οι δανειστές της Ελλάδας έχουν επιδοθεί σε διαγωνισμό εφαρμογής μέτρων δυστυχίας των Ελλήνων και επίδειξης σαδισμού στο ελληνικό έθνος ενάντια σε οποιαδήποτε λογική.

Οι Έλληνες, όμως,  θα συνεχίσουν για πολύ ακόμα να ανέχονται την αδιέξοδη και γενοκτόνα αυτή κατάσταση ή θα δημιουργηθεί αυτό που ο Ντάνιελ Κάνεμαν, ψυχολόγος με Νόμπελ Οικονομικών, δηλαδή ότι θα δημιουργηθούν κοινωνικά κινήματα στα οποία οι άκρως δυσαρεστημένοι άνθρωποι θα συμφωνήσουν ότι υπάρχει μία κοινή πηγή που προκαλεί τη δυσαρέσκειά τους και θα συμφωνήσουν επίσης συλλογικά στο τι να κάνουν με αυτή την πηγή και πώς να αντιδράσουν σε αυτή. Το κοντινό μέλλον θα  δείξει εάν η δυσαρέσκεια θα οδηγήσει σε αλλαγή της κατάστασης μέσω της δημιουργίας κοινωνικών κινημάτων γιατί όπως είπε και ο Μπέλα Ταρ "ο κόσμος έφτασε στα όριά του".

 Προτεινόμενη βιβλιογραφία 

Eloi Laurent. Οι οικονομικοί μας μύθοι. Εκδ. Πατάκη.

Oswald, A., 2006. The Hippies Were Right all Along about Happiness. Αρθρο που δημοσιεύτηκε στους Financial Times, 19 Ιανουαρίου  2006.
Daniel Kahneman and Jason Riis. Living, and thinking about it: two perspectives on life. Διαθέσιμο στο: https://www.princeton.edu/~kahneman/docs/Publications/Living_DK_JR_2005.pdf

Ο Δρόμος προς την Ελευθερία

 Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Ποια είναι η τρέχουσα τιμή ενός έντιμου ανθρώπου και πατριώτη σήμερα; Αμφιταλαντεύονται και θλίβονται και ενίοτε απευθύνουν εκκλήσεις, αλλά δεν κάνουν τίποτα αποφασιστικά και αποτελεσματικά. Περιμένουν, καλοπροαίρετα, κάποιος άλλος να διορθώσει το κακό, ώστε να μην υπάρχει πια να τους θλίβει. Στην καλύτερη περίπτωση, θυσιάζουν μόνο μια φτηνή ψήφο, και μια ισχνή υποστήριξη και ευχή για καλή επιτυχία, για το σωστό, όπως το βλέπουν».

Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ

 Ο Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ στο δοκίμιο του "Περί πολιτικής ανυπακοής"υποστήριξε την ανυπακοή προς ένα άδικο κράτος. Από τις ιδέες του επηρεάστηκαν ο Μαχάτμα Γκάντι αλλά και ο ιερέας Μάρτιν Λούθερ Κινγκ οι οποίοι ήταν υπέρμαχοι της ανυπακοής και της αντίστασης με έναν μη βίαιο τρόπο. Οι απεργίες, οι συμβολικές διαμαρτυρίες, το μποϋκοτάζ προϊόντων, η άρνηση πληρωμών (βλ. φόρων, διοδίων κτλ.) αποτελούν ειρηνικές μεθόδους αντίστασης και πολιτικής ανυπακοής. Συνήθως ο ειρηνικός αγώνας βρίσκεται εκτός του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και προϋποθέτει μαζική κινητοποίηση.

Σύμφωνα με έρευνες, οι μεγάλες ειρηνικές εκστρατείες ήταν περισσότερο επιτυχημένες συγκρινόμενες με τις εκστρατείες βίαιης αντίστασης (βλ. κείμενό μου Απάθεια και Συλλογική Δράση).

Μαχάτμα Γκάντι

Ο Γκάντι επέτυχε τη μαζική κινητοποίηση του λαού του γιατί δημιούργησε το όραμα για ανεξαρτησία των Ινδών από τους Βρετανούς αποικιοκράτες. Το όραμα αυτό,το οποίο μεταφέρθηκε και μέσω των συνεχών διδασκαλιών του Γκάντι,κατόρθωσε να επιτύχει κοινωνική αλληλεγγύη στον ινδικό λαό και να μειώσει το χάσμα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων στην Ινδία.

Μαζική κινητοποίηση επέτυχε και ο ιερέας  Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις 28 Αυγούστου 1963 με την Πορεία Ελευθερίας για τα δικαιώματα των μαύρων που πραγματοποιήθηκε στην Ουάσινγκτον και συμμετείχαν 250.000 διαδηλωτές. 

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
Ιερέας

Στην πορεία αυτή έδωσε τον περίφημο λόγο του «Έχω ένα όνειρο» Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ συνελήφθη και έγραψε από τη φυλακή το περίφημο «Γράμμα από τη φυλακή του Μπέρμινγχαμ» στο οποίο καλούσε για πολιτική ανυπακοή ενάντια στους άδικους νόμους. Η κυβέρνηση Κέννεντυ αντιλήφθηκε την εκρηκτική κατάσταση που είχε δημιουργηθεί και το 1964 πέρασε ο νόμος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Σημαντικό είναι να επισημανθεί ότι, σύμφωνα με αναλυτές, το πρόβλημα το δημιουργούσαν όχι οι αντιτιθέμενοι στα δικαιώματα των μαύρων αλλά οι μέτριοι υποστηρικτές που καλούσαν σε συγκράτηση πυροδοτώντας έτσι την άνοδο της βίαιης αντίστασης των μαύρων βλ. Μαύροι Πάνθηρες.

Το συγκεκριμένο σημείο ταιριάζει πολύ με αυτό που ο Θορώ είχε γράψει δηλαδή ότι «Εκείνοι οι οποίοι, ενώ αποδοκιμάζουν το χαρακτήρα και τα μέτρα μιας κυβέρνησης, της παραχωρούν την υποταγή και υποστήριξή τους αποτελούν αναμφίβολα τους πιο ευσυνείδητους υποστηρικτές της κι έτσι συχνά τα σοβαρότερα εμπόδια για τη μεταρρύθμιση».

Οι εκστρατείες αντίστασης είναι επιτυχημένες εάν είναι ευρείας κλίμακας, κερδίσουν την υποστήριξη των σωμάτων ασφαλείας και των δημοσίων υπαλλήλων και ει δυνατόν, έχουν υποστήριξη από το εξωτερικό αλλά από ομάδες που έχουν κύρος και δεν θα βλάψουν την αξιοπιστία της εκστρατείας.

Σημαντική είναι και η υποστήριξη των ΜΜΕ όπως ήταν στην περίπτωση της Πορείας Ελευθερίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ που είχε ευρύτατη κάλυψη από τα ΜΜΕ. Στην περίπτωση που τα ΜΜΕ δεν βοηθήσουν με την παροχή ανεξάρτητων ειδήσεων και κατάλληλης τεχνολογίας τότε το «βάρος» πέφτει στις ανεξάρτητες φωνές του Διαδικτύου  βλ. μπλογκς, πόρταλς, ανεξάρτητα κανάλια στο YouTube, κοινωνικά μέσα κτλ.  Οι ειρηνικοί ακτιβιστές τονίζουν επίσης τη σημασία της διανομής εκπαιδευτικού υλικού (βιβλία, DVD, διανομή φυλλαδίων κτλ.) που θα ενημερώνει για τα αποτελέσματα προηγούμενων ειρηνικών εκστρατειών. Οι ακτιβιστές τονίζουν ότι κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την κινητοποίηση δηλαδή η διδασκαλία και η ενημέρωση (άλλωστε το παράδειγμα του Γκάντι με τις συνεχείς διδασκαλίες το επιβεβαιώνει).

Ζούμε σε μία εποχή οικονομισμού όπου η δημοκρατία πλέον εκλείπει προς όφελος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού τομέα. Τα αυταρχικά καθεστώτα θα προσπαθήσουν να καταπνίξουν τις ειρηνικές αντιδράσεις μέσω της παρακολούθησης του Διαδικτύου 

(σύμφωνα με δημοσίευμα στην τωρινή 65^η σύνοδο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ θα συζητηθεί η ανάγκη το διαδίκτυο να σταματήσει να είναι μη ελεγχόμενο) αλλά και άλλων μέσων όπως είναι η καταστολή μέσω απαγορευτικών νόμων ακόμα και ο εκφοβισμός σε κινήσεις πολιτών.

Ο σύγχρονος πολίτης θα το επιτρέψει ή είναι πλέον τόσο αλλοτριωμένος που δεν προβάλλει καμία αντίσταση; Γιατί δεν υπάρχει πλέον ηγεσία που να δίνει όραμα και κατά συνέπεια να συνεπαίρνει τα πλήθη για μαζική κινητοποίηση; Μήπως και η όποια ηγεσία είναι εξίσου αλλοτριωμένη; Μήπως είναι μάταιο να ελπίζει κάποιος σε ηγεσία τη στιγμή που τα κινήματα σε όλο τον κόσμο είναι μαζικά και χωρίς να ηγούνται από κάποιον/α;

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από την έλλειψη ειρηνικών κινητοποιήσεων και πολιτικής ανυπακοής είναι πολλά και θα ήταν ενδιαφέρουσα η περαιτέρω διερεύνησή τους.

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Iskra, 2017. Συνεδριάζει η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ με θέμα και την …Ελλάδα. Παρόντες Παπαλεξόπουλος και Παπαχελάς. Διαθέσιμο στο:

http://www.iskra.gr/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CE%BB%CE%AD%CF%83%CF%87%CE%B7-%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA-%CE%BC/

Μαστρογιάννη, Φ. 2016.Απάθεια και Συλλογική Δράση. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.in/2016/11/blog-post_27.html>

Neamatollah, Ngumi. 2002. The rise of Taliban in Afghanistan. US: Palgrave Macmillan.

Parsons, J. 2014. Dr. Martin Luther King: strategies and tactics of civil disobedience. Διαθέσιμο στο: http://theindependent.ca/2014/01/20/dr-martin-luther-king-strategies-and-tactics-of-civil-disobedience/

Stephan, M.J., Chenoweth, E. 2008. Why Civil Resistance Works. The Strategic Logic of Nonviolent Conflict. Διαθέσιμο στο:

<http://www.belfercenter.org/sites/default/files/legacy/files/IS3301_pp007-044_Stephan_Chenoweth.pdf>

Thoreau, H.D. 1849.Περί του καθήκοντος της πολιτικής ανυπακοής. Διαθέσιμο στο:

http://www.dimokratia.info/wp-content/uploads/2014/11/civil_disobedience_thoreau.pdf

Winston, K. Dr Martin Luther King Jr. 

Διαθέσιμο στο: http://disobediencecivil.weebly.com/dr-martin-luther-king-jr.html

Η Πορεία του Αλατιού - Οικονομία, Ταυτότητα και Συλλογική Δράση

 Φωτεινή Μαστρογιάννη

«πως τσούκου τσούκου

Αργά, μεθοδικά

Μας αλλοιώνουνε

Να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή

Από το στυλ της καρέκλας…»

Κατερίνα Γώγου

Αρκετοί απορούν γιατί αρκετοί οικονομολόγοι ασχολούμαστε με επιστημονικά πεδία εκτός της οικονομίας όπως είναι η κοινωνική ψυχολογία, η ψυχολογία, η κοινωνιολογία, η ανθρωπολογία ακόμη και η φιλοσοφία. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι καινούριο αλλά αρκετών δεκαετιών.

Η σύγκλιση  των επιστημών βοηθά στο να κατανοήσουμε τη λήψη αποφάσεων αλλά και να εφαρμόσουμε μία πληρέστερη στρατηγική στην οικονομία. Mία σειρά άρθρων δείχνουν την ενασχόληση των οικονομικών με άλλα επιστημονικά πεδία μεταξύ αυτών και οι μελέτες  του Τζωρτζ Ακερλοφ, νομπελίστα οικονομολόγου.

Στη μελέτη του «Οικονομία και Ταυτότητα» ο Ακερλοφ έφερε το ζήτημα της ταυτότητας στην οικονομική ανάλυση ενσωματώνοντάς την σε ένα μοντέλο συμπεριφοράς και αποδεικνύοντας πως η ταυτότητα μπορεί να επηρεάσει τα οικονομικά αποτελέσματα. Μελέτησε τον διαχωρισμό των φύλων στην αγορά εργασίας, την κατανομή της εργασίας στο νοικοκυριό και τα οικονομικά του κοινωνικού αποκλεισμού και της φτώχειας.

Υποστήριξε ότι η ταυτότητα μπορεί να εξηγήσει γιατί κάποιοι άνθρωποι συμπεριφέρονται καταστροφικά. Ο λόγος είναι γιατί θέλουν να περισώσουν μία μειωμένη αυτοεκτίμηση. Θα ήταν ενδιαφέρον να κάνει κάποιος μία συνδυαστική σκέψη στο σημείο αυτό. Στο άρθρο μου «Έθνη και ναρκισσισμός» όπως και στο «Ραγιαδισμός και νεοποικιοκρατία» αναφερόμουν σε μια εσωτερικευμένη πολιτισμική και εθνική κατωτερότητα που σε συνδυασμό με την ταυτότητα του Ακερλοφ, πιθανόν να είναι ένας από τους λόγους που οι ταγοί μας, όλο αυτό το διάστημα της κρίσης, λαμβάνουν συνεχώς αποφάσεις για την οικονομία που είναι καταστροφικές για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Σίγουρα, θα ήταν ενδιαφέρον να διερευνηθεί σε μεγαλύτερο βάθος, η υπόθεση αυτή.

Ενδιαφέρον στο σημείο αυτό είναι να δούμε και το θέμα της συλλογικής δράσης και της ταυτότητας. Η σχετική βιβλιογραφία αναφέρει ότι τα άτομα δεν παρακινούνται σε συλλογικές δράσεις εάν υπάρχουν συνθήκες όπου ναι μεν υπάρχουν συλλογικά οφέλη αλλά υπάρχουν και ατομικά κόστη. Ειδικότερα σε συνθήκες αποικιοκρατίας και γενικότερης κατοχής, οι ηγέτες ενός κινήματος ανεξαρτησίας πρέπει να παρουσιάζουν ένα σκοπό που να αξίζει κάποιος να υπηρετήσει αλλά ταυτόχρονα πρέπει να παρέχουν στα άτομα επιπλέον ατομικά κίνητρα που να αυξάνουν τη φήμη. Πολύ αποτελεσματική είναι η ταυτότητα που βασίζεται στην εθνοτική φήμη και στη μετέπειτα δημιουργία εθνικού κεφαλαίου.

Η εισοδηματική διαφορά μεταξύ του αποικιοκράτη και του κατεχόμενου προκαλεί γνωστική ασυμφωνία. Γνωστική ασυμφωνία είναι όταν το άτομο δυσφορεί όταν οι πεποιθήσεις του κτλ. (στην περίπτωσή μας η δεινή οικονομική του κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί από τον αποικιοκράτη στον κατεχόμενο) ανατρέπονται.

Από τη στιγμή που ο αποικιοκράτης και ο κατεχόμενος ως έθνη δεν μπορούν να ανταγωνισθούν για να υπάρξει κάποια εξισορρόπηση, τότε μόνο στρατηγικές ειρηνικές συλλογικές δράσεις μεγάλης κλίμακας υπό αφοσιωμένη στον σκοπό ηγεσία μπορούν να ανατρέψουν τη δυσχερή κατάσταση του κατεχόμενου. 

Παράδειγμα συλλογικής δράσης μεγάλης κλίμακας ήταν η πορεία του αλατιού του Γκάντι. «το 1930 ο Γκάντι πρωτοστάτησε στη γνωστή «Πορεία του Αλατιού» κατά την οποία χιλιάδες Ινδοί περπάτησαν απόσταση σχεδόν 200 μιλίων προς τη θάλασσα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το μονοπώλιο των Βρετανών σε ένα τόσο σημαντικό και πρώτης ανάγκης προϊόν όπως το αλάτι. Ο ρόλος του στο συγκεκριμένο περιστατικό οδήγησε και πάλι στη σύλληψη και φυλάκισή του από τους Βρετανούς που ευελπιστούσαν ότι με τον τρόπο αυτόν θα κατέστειλαν γενικότερα το κύμα διαμαρτυρίας που είχε προκληθεί από την πρωτοβουλία του Γκάντι. Σε αντίθεση όμως, η φυλάκιση του Γκάντι θα οδηγήσει σε περαιτέρω αντιδράσεις προς τους Βρετανούς αποικιοκράτες οι οποίοι τελικά αναγκάστηκαν να τον ελευθερώσουν και, έπειτα από σχετικές συνομιλίες μαζί του, να χαλαρώσουν σε κάποιο βαθμό τους σχετικούς κανονισμούς που αφορούσαν την παραγωγή αλατιού» (Χριστοδουλίδης, 2012).

Κατά τον Ακερλοφ, η ταυτότητα αποτελεί ένα νέο τύπο εξωτερικότητας. Η εξωτερικότητα είναι  η επίπτωση που έχουν οι πράξεις ενός ή περισσότερων ατόμων στην ευμάρεια ενός άλλου ή άλλων ατόμων. Η επίπτωση λοιπόν των αποφάσεων για την οικονομία είναι άκρως σημαντική για την ευημερία. Όπως όμως είδαμε, τίθεται το ερώτημα εάν οι αποφάσεις αυτές θα έχουν ως στόχο την ανατροπή της υπάρχουσας οικονομικής υποτέλειας και της κοινωνικής δυστυχίας ή  θα υπάρξουν αποφάσεις ανατροπής που όμως προϋποθέτουν τη δημιουργία συλλογικότητας, εθνικής ταυτότητας  και κοινού σκοπού.

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Κατερίνα Γώγου.1982. Ιδιώνυμο. Αθήνα: Εκδ. Καστανιώτη.

Μαστρογιάννη, Φ. 2017.Ραγιαδισμός και Νεοαποικιοκρατία. 

Διαθέσιμο στο:<http://mastroyanni.blogspot.in/2016/11/blog-post_21.html>

Μαστρογιάννη, Φ. 2017.Έθνη και Ραγιαδισμός. 

Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.in/2017/04/blog-post_17.html>

 Χριστουδουλίδης, Ν. 2012. Η δολοφονία του Μαχάτμα Γκάντι. Διαθέσιμο στο:

< http://www.kathimerini.gr/450211/article/epikairothta/kosmos/h-dolofonia-toy-maxatma-gkanti>

George A. Ackerlof και Rachel E. Kranton. 2000. Economics and Identity. Διαθέσιμο στο:

< http://public.econ.duke.edu/~rek8/economicsandidentity.pdf>

Chowdhury Irad Ahmed Siddiky . 2 Μαΐου 2005. Mahatma Gandhi and the Prisoner’s Dilemma: Strategic Civil Disobedience and Great Britain’s Great Loss of Empire in India. Διαθέσιμο στο: < https://mpra.ub.uni-uenchen.de/147/1/MPRA_paper_147.pdf>

Η Άνοδος του Σύγχρονου Απολυταρχισμού

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Είναι μια εποχή όπου το να αναρωτιέσαι φθίνει απειλώντας σοβαρά τον δημοκρατικό μας διάλογο».

Eloi Laurent

 Αρκετοί (εάν και ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς) θεωρούν ότι ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς ή πιο σωστά σε ένα καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Είναι όμως έτσι;

Τα βασικά χαρακτηριστικά μίας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι: η διενέργεια εκλογών με διαφανή τρόπο, όλοι οι ενήλικες να έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, να υπάρχει ελευθερία λόγου  και κριτικής της κυβέρνησης χωρίς τον φόβο αντιποίνων και τέλος οι εκλεγμένοι να είναι ελεύθεροι να κυβερνήσουν.

Στις ημέρες μας όμως έχουμε την άνοδο αυτού που καλείται ανταγωνιστικός απολυταρχισμός ή κατ’άλλους ψευδοδημοκρατία όπου τα παραπάνω συχνά παραβιάζονται και εάν και διενεργούνται εκλογές χωρίς νοθεία ή χωρίς εκτεταμένη νοθεία, οι ταγοί καταχρώνται συνεχώς την κρατική περιουσία, αρνούνται στις αντιπολιτευτικές φωνές να έχουν επαρκή κάλυψη από τα ΜΜΕ, παρενοχλούν και «ρίχνουν λάσπη» στους πολιτικούς αντιπάλους και στους οπαδούς τους και σε κάποιες περιπτώσεις παραβιάζουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Οι αντιπολιτευτικές φωνές μπορεί να παρακολουθούνται και σε κάποιες περιπτώσεις να συλλαμβάνονται και να δολοφονούνται.

Μία χώρα καταλήγει στον σύγχρονο απολυταρχισμό εάν υπήρξε θύμα συνεχών πολιτικών και οικονομικών κρίσεων (η ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους είναι κλασικό παράδειγμα). Οι σύγχρονες απολυταρχικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τη διαφθορά (δωροδοκίες) αλλά και διαφόρων ειδών «νόμιμες» διώξεις προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία χωρίς όμως να προκαλέσουν αντιδράσεις στο εσωτερικό και διεθνή κατακραυγή. Όσο πιο έντονη δε είναι η οικονομική κρίση τόσο μεγαλύτερα ποσά δαπανούν στην προπαγάνδα και στη λογοκρισία.

Τα ΜΜΕ διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στο πνίξιμο των αντιδράσεων αλλά θα μπορούσαν να αποτελέσουν και παράγοντα ανατροπής αυτού του καθεστώτος εάν ήταν ανεξάρτητα, δεν είναι όμως.

Στα καθεστώτα αυτού του τύπου τα ΜΜΕ ελέγχονται από την κυβέρνηση ή από φίλα προσκείμενους συμμάχους της κυβέρνησης (βλ. επιχειρηματίες). Ωστόσο σε αντίθεση με τα πλήρως αυταρχικά καθεστώτα όπου οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι διώκονται, στα καθεστώτα του σύγχρονου απολυταρχισμού, οι κυβερνώντες προσπαθούν με τη δωροδοκία, την ανάθεση κρατικών διαφημίσεων σε έντυπα, τη διαγραφή των χρεών των ΜΜΕ και με τους περιοριστικούς νόμους στην ελευθεροτυπία να θέτουν σοβαρά εμπόδια έκφρασης στους ελεύθερους και ανεξάρτητους δημοσιογράφους.  Άλλα εμπόδια που θέτουν είναι και η πρόσληψη χάκερς για επιθέσεις στις αντιπολιτευόμενες ιστοσελίδες αλλά και η δωροδοκία ιδιοκτητών και δημοσιογράφων «ανεξάρτητων» μέσων προκειμένου να σταματήσουν να αρθρογραφούν εναντίον τους. Ο ρόλος των φιλικά προσκείμενων προς την κυβέρνηση επιχειρηματιών/επενδυτών είναι επίσης σημαντικός γιατί αυτοί αγοράζουν ΜΜΕ και τα αποδυναμώνουν μετατρέποντάς τα σε κούφια κελύφη. Είναι δε κανόνας, οι εξαγορές αυτές να γίνονται με χρήματα των φορολογούμενων (στην Ελλάδα το βιώνουμε συνεχώς).

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί ότι τα απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία βασίζονται σε μία επαναστατική/προοδευτική ιδεολογία τείνουν να είναι πιο καταπιεστικά από ότι τα παραδοσιακά απολυταρχικά καθεστώτα (Kirkpatrick, 1979).

Χρησιμοποιούν τη βία μεν για να σταματήσουν διαδηλώσεις και αντιδράσεις αλλά όχι τόσο έντονα όσο θα έκανε ένα παραδοσιακό απολυταρχικό καθεστώς. Στόχος τους δεν είναι η τρομοκράτηση αλλά η χειραγώγηση των πεποιθήσεων (γι’αυτό και ο σημαντικός ρόλος των ελεγχόμενων ΜΜΕ και του διαδικτύου μέσω τρολς).

Ωστόσο παρατηρούμε ότι ξεκάθαρη και σαφής ιδεολογία δεν υπάρχει σήμερα στον απολυταρχισμό νέου τύπου και ως εκ τούτου δεν προσπαθούν να εξάγουν την ιδεολογία τους γι’αυτό και δεν θεωρούνται απειλητικά. Δεν προσπαθούν να επιβάλλουν κάποια ιδεολογία αλλά προβάλλουν ως προσόν την ικανότητα διακυβέρνησης (βλέπε μέτρα, ανάπτυξη κτλ.). Επικρατεί μία οικονομική ρητορική που έχει παραγκωνίσει πλήρως τον πολιτικό λόγο. Ο οικονομισμός παρουσιάζεται λοιπόν ως κυρίαρχο στοιχείο και ως λύση στα προβλήματα παραγνωρίζοντας εσκεμμένα το γεγονός ότι στην οικονομία δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια αλλά προτάσεις και δοκιμές επί των προτάσεων.

Τη δήθεν "ικανότητα"  οικονομικής διακυβέρνησης του σύγχρονου απολυταρχισμού,  προβάλλουν τα ΜΜΕ κυρίως μέσω της παραπληροφόρησης και της ελλιπούς πληροφόρησης.

Λόγω της έλλειψης ιδεολογίας, οτιδήποτε υποστηρίζει ο σύγχρονος απολυταρχισμός δεν θεωρείται απειλητικό γι’αυτό και η αντίσταση από τους λαούς είναι ανύπαρκτη.  

Ένας άλλος λόγος μη αντίστασης είναι η μετανάστευση συγγενικών ατόμων και έτσι οι εναπομείναντες (που είναι ως επί το πλείστον μεσήλικες και ηλικιωμένοι) δεν βρίσκουν λόγο να αντιδράσουν. Πολλοί επίσης από τους εναπομείναντες βρίσκουν λύση στα κοινωνικά μέσα και στο διαδίκτυο που καθηλώνουν (θα έλεγα και αποχαυνώνουν) και πολλές φορές μέσω των τρολς παραπληροφορούν όπως κάνουν άλλωστε κατά κόρον και τα κυρίαρχα ΜΜΕ. 

Συνεπώς, δεν υπάρχει, δυστυχώς,η κρίσιμη μάζα που θα προκαλούσε την αλλαγή όσο και εάν πολλοί ευελπιστούν σε κάτι τέτοιο χωρίς όμως να αποκλείονται οι θετικές εκπλήξεις που, κατά την άποψή μου, θα προκύψουν μόνο από μία φωτισμένη πρωτοπορία, διαφορετικά, στην αντίθετη περίπτωση, ο απολυταρχισμός θα γιγαντωθεί και θα θεωρείται πλέον νομοτέλεια.

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Eloi, L. 2016. Οι οικονομικοί μας μύθοι. Αθήνα: Εκδ. Πατάκη.

Guriev, S., Treisman, D. 2015. How Modern Dictators Survive: An Informational Theory of the New Authoritarianism. Διαθέσιμο στο:

http://www.lse.ac.uk/government/research/resgroups/PSPE/pdf/2015/Guriev.pdf

Kirkpatrick, 1979. Dictatorships & Double Standards. New York: Simon & Schuster.

Levitsky, S. , Way.L.A. 2002. The rise of competitive authoritarianism. Διαθέσιμο στο: https://scholar.harvard.edu/levitsky/files/SL_elections.pdf

Κοινωνική Βία και Φόβος των Ελίτ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Ο φόβος είναι ένα ισχυρότατο συναίσθημα, έχει δε χρησιμοποιηθεί κατά κόρον και στην πολιτική. Ο φόβος δεν είναι μόνο ατομικός αλλά  μπορεί να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την κοινωνία και να γίνει συλλογικός (δεν βιώνουμε άλλωστε κάτι τέτοιο σήμερα;). 

Δεν φοβάται όμως μόνο η «μάζα» αλλά και η ελίτ.  Σύμφωνα με τον  Brown (1997) η μάζα φοβάται όταν αισθάνεται απειλή για την ασφάλειά της. Η δε ασφάλεια μπορεί να είναι σωματική, πολιτική, οικονομική και πολιτιστική/κοινωνική.

Ενδιαφέρον όμως είναι να δούμε τι φοβούνται οι ελίτ σύμφωνα με τον Brown. Αυτό λοιπόν που φοβούνται σχετίζεται με δύο κινδύνους. Ο ένας είναι ο κίνδυνος απώλειας της εξουσίας (νοιάζονται μόνο για τις καρέκλες που λέει ο λαός) και ο άλλος είναι ο κίνδυνος να καταδικασθούν για προγενέστερα εγκλήματα που έχουν διαπράξει.

Από τους δύο φόβους της ελίτ δηλαδή τον φόβο του κινδύνου της απώλειας της εξουσίας και του κινδύνου να καταδικασθούν για προγενέστερα εγκλήματα, ο πιο ισχυρός είναι αυτός της απώλειας της εξουσίας.

Η αντίδραση των ελίτ στους φόβους αυτούς είναι η δημιουργία πόλωσης. Στο παρελθόν το έκαναν με τα έθνη, στο παρόν όπου υπάρχει μία γενικότερη εθνοαποδόμηση λόγω των συμφερόντων της παγκοσμιοποίησης και των παγκοσμιοποιητών, η πόλωση που δημιουργούν είναι μεταξύ κοινωνικών ομάδων ακόμα και οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων όπως είδαμε πρόσφατα στη χώρα μας όπου πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας με εμπρηστικές του δηλώσεις προωθούσε την πόλωση (και κατά συνέπεια και την κοινωνική βία). 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οι ελίτ χρησιμοποιούν την ανασφάλεια της μάζας προκειμένου να διατηρήσουν τη δύναμή τους, παρουσιάζονται  στο πλήθος ως  «προστάτες» (ή "σωτήρες" στα καθ’ημάς). Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να βρουν κάτι που να είναι προς το συμφέρον μίας κοινωνικής ομάδας και να το διαμορφώσουν κατά τέτοιο τρόπο που να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.

Για παράδειγμα, τη δυσαρέσκεια του λαού όσον αφορά τη δυσβάσταχτη φορολογία προσπαθούν να τη στρέψουν στο πρόβλημα της δημόσιας διοίκησης και της λειτουργίας του όποιου "ελληνικού" κράτους έχει απομείνει και έτσι να διευκολυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις και η πώληση όλης της εθνικής περιουσίας.

Για να επιτύχουν τον σκοπό τους, οι ελίτ στοχοποιούν κάποια άλλη ομάδα π.χ. μπορεί να είναι εθνοτική ομάδα, κοινωνική (π.χ. στη χώρα μας πολλές κοινωνικές ομάδες έχουν γίνει στόχος των ελίτ κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί στα πλαίσια του άκρατου νεοφιλελευθερισμού όπου επιδιώκεται η ιδιωτικοποίηση των πάντων, οτιδήποτε δημόσιο αποτελεί στόχος) ή ακόμα και ποδοσφαιρική (όπως είδαμε πρόσφατα, εάν και ο στόχος ήταν άλλες κοινωνικές ομάδες απλά ο φανατισμός των οπαδών χρησιμοποιήθηκε ως μέσο).

Κλειδί για την χειραγώγηση του πλήθους μέσω του φόβου από τις ελίτ είναι και η παροχή περιορισμένης πληροφόρησης. Το βλέπουμε αυτό στον τόπο μας μέσω των κατευθυνόμενων ΜΜΕ και της τηλεόρασης που προβάλλει σκουπίδια τύπου Σαρβάιβορ. Ο έλεγχος των ΜΜΕ από την ελίτ είναι βασικό στοιχείο για τη δημιουργία φόβου στις μάζες. Απτό παράδειγμα είναι ο καθημερινός βομβαρδισμός με τρομακτικές ειδήσεις για την οικονομία που προβάλλουν ακόμα και μέσω διαδικτύου και τις οποίες αρκετοί αφελείς αναπαράγουν μεγαλώνοντας έτσι, άθελά τους, το κλίμα τρόμου και συμβάλλοντας κατ'αυτό τον τρόπο στην επίτευξη του στόχου των ελίτ που δεν είναι άλλος από τη χειραγώγηση.

Στα πλαίσια αυτά της δημιουργίας φόβου, οι ελίτ δημιουργούν ψεύτικες απειλές που προκαλούνται, δήθεν, από κοινωνικές ομάδες. Για παράδειγμα, είδαμε ότι αναφέρθηκαν στους συνταξιούχους με διάφορους τρόπους ότι π.χ. είναι οι συνταξιούχοι αυτοί που προκάλεσαν το έλλειμμα κτλ., ισχυρισμοί που δεν έχουν καμία λογική υπόσταση αλλά είναι αρκετοί για να προκαλέσουν την αντιπάθεια των άλλων κοινωνικών ομάδων προς την ομάδα των συνταξιούχων. Το ίδιο προσπάθησαν να κάνουν και με τους δημοσίους υπαλλήλους.  Σε μεγάλο βαθμό, δυστυχώς, τα κατάφεραν.

Αυτού του είδους οι επικείμενες ψεύτικες απειλές από τις άλλες ομάδες μπορούν να δημιουργήσουν συγκρούσεις, βία, ένα περιβάλλον όπου κανένας δεν εμπιστεύεται κανένα (όπως το σημερινό). Αποτέλεσμα: από τη μία θα υπάρχει μία ομάδα ανθρώπων η οποία θα ακολουθεί τον όποιον δείχνει ότι μπορεί να τους προστατεύσει (π.χ. επιλογή ενός ηγέτη που υπόσχεται ότι θα προστατεύσει τα συμφέροντα των συνταξιούχων αλλά και διάφοροι μισότρελοι "σωτήρες" που έχουν εμφανισθεί κατά καιρούς κτλ.) ή ένα γενικευμένο κλίμα απάθειας και απαξίωσης χωρίς να συνοδεύεται από ενεργητικές πράξεις αλλαγής της κατάστασης.

Η κατάσταση αυτή είναι άκρως ανησυχητική δεδομένου ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκληθεί  κοινωνική έκρηξη, η οποία μπορεί κι αυτή να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εκάστοτε ελίτ. Παρατηρώντας τις χυδαίες χειρονομίες, συμπεριφορές και λεκτικές εκφράσεις πολιτικών προσώπων και γνωστών επιχειρηματιών, πιθανόν μία τέτοιου τύπου κοινωνική έκρηξη να επιδιώκεται.

Πηγές

Brown, Michael E. (1997) The Causes of Internal Conflict” in Brown (ed.), “Nationalism and Ethnic Conflict,” p. 19

Gagnon Jr, V.P. “Ethnic Nationalism and International Conflict: The Case of Serbia” International Security, vol. 19, no. 3, (Winter 1994/95) p. 130-166.

Μαστρογιάννη, Φ. Φόβος και Πολιτική. Διαθέσιμο: http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/03/blog-post_8.html

Snyder, Jack. From Voting to Violence: Democratization and Nationalist Conflict, New York, NY: W.W. Norton and Company, (2000), p. 67

Q&A Between Dr. Karyl McBride and Fotini Mastroianni, a Greek Behavioral Economist, Journalist and Blogger - Will I Ever Be Good Enough

Q&A Between Dr. Karyl McBride and Fotini Mastroianni, a Greek Behavioral Economist, Journalist and Blogger - Will I Ever Be Good Enough: The international resource for daughters and sons of narcissistic mothers and fathers.