Ο Αλαίν ντε Μπενουά συζητά με τη Φωτεινή Μαστρογιάννη για την κρίση και την παγκοσμιοποίηση

Ο Αλαίν ντε Μπενουά (Alain de Benoist) είναι Γάλλος ακαδημαϊκός και φιλόσοφος, επικεφαλής του think tank GRECE. O Αλαίν ντε Μπενουά ασκεί κριτική στον νεοφιλελευθερισμό και στην παγκοσμιοποίηση.

ΦΜ: Στην Ελλάδα, πολλοί υποστηρίζουν ότι η κρίση είναι κυρίως πολιτική, κοινωνική και ηθική. Ποια είναι η άποψή σας;

ΑΝΜ: Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και η κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος δεν σηματοδότησαν  μόνο το τέλος του εικοστού αιώνα ή το τέλος της μεταπολεμικής περιόδου αλλά το τέλος του κύκλου νεωτερικότητας. Έχουμε εισέλθει πλέον στη μετανεωτερικότητα, η οποία είναι ένα μεσοδιάστημα, ένας χρόνος  μετάβασης. Βλέπουμε να ξεθωριάζει το  περίγραμμα του παλιού κόσμου που γνωρίζαμε και μερικές φορές αγαπούσαμε  ενώ ο κόσμος που έρχεται, παραμένει  περισσότερο ή λιγότερο νεφελώδης. Μια τέτοια κατάσταση είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για τη δημιουργία κρίσεων διότι συνεπάγεται την εξαφάνιση των γνωστών ορόσημων. Θα ήθελα να πω ότι σήμερα βρισκόμαστε σε μια γενικευμένη κρίση: οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, πολιτική και θεσμική κρίση, πνευματική και ηθική κρίση. Αλλά αν δεν κάνω λάθος η λέξη «Κρίση»  στα ελληνικά σημαίνει επίσης «απόφαση». Κάθε κρίση απαιτεί μια απόφαση. Το ερώτημα είναι ποιος είναι τώρα σε θέση να αποφασίσει - και προς ποια κατεύθυνση.

ΦΜ: Η Ευρωπαϊκή Ένωση αμφισβητείται πλέον από μεγάλο μέρος των λαών της Ευρώπης. Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η εξέλιξή της;

ΑΝΜ: Ανακοινώνοντας πρόσφατα ότι δεν θα επιδιώξει την ανανέωση της θητείας του ως Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ ομολόγησε την απαισιοδοξία του. Είναι μια ομολογία που ποτέ δεν πέφτει έξω. Εδώ και είκοσι ή τριάντα χρόνια, η «Ευρώπη» παρουσιάστηκε ως η λύση για όλα τα προβλήματα. Σήμερα,  με τη σειρά της έχει καταστεί η ίδια ένα πρόβλημα που συνεχίζει να επιδεινώνει όλα τα άλλα. 

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, στην αρχή της, κινήθηκε εκτός κοινής λογικής: έδωσε έμφαση στην οικονομία και στο εμπόριο, και όχι στην πολιτική και στον πολιτισμό, χωρίς οι λαοί να ενημερωθούν για τον προσανατολισμό της. Οι αποφάσεις λαμβάνονται  από την κορυφή (η Κομισιόν στις Βρυξέλλες) και όχι από τη βάση, προτιμώντας τη διεύρυνση με νέα κράτη -μέλη αντί της εμβάθυνσης των  υφιστάμενων δομών, ανεξάρτητα από τα γεωπολιτικά δεδομένα  κ.λπ. Ως εκ τούτου, η δυσαρέσκεια των λαών με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Είναι κρίμα που αυτή η δυσαρέσκεια επεκτείνεται σε όλες τις μορφές της ευρωπαϊκής ιδέας.

Αντί να ενώνει τα έθνη και τους λαούς της Ευρώπης, όπως δηλώνει το όνομά της, η Ευρωπαϊκή Ένωση, στις ημέρες μας, πλέον ανίσχυρη και σχεδόν ερειπωμένη, στην πραγματικότητα τους διαίρεσε: η διαίρεση μεταξύ Βορρά και Νότου, λόγω της υιοθέτησης ενός ενιαίου νομίσματος, του ευρώ, το οποίο παρέβλεπε τις διαφορετικές δομές και τα επίπεδα μεταξύ των χωρών και πιο πρόσφατα η διαίρεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, λόγω της συζήτησης για τη μετανάστευση. Προσθέστε σε αυτό, το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ είναι πανταχού παρούσα στην καθημερινή επιχειρηματική πραγματικότητα,  είναι ανύπαρκτη σε όλους τους βασικούς τομείς (διπλωματίας και  άμυνας), κάτι το οποίο της απαγορεύει να διαδραματίσει έναν ουσιαστικό ρόλο  σε έναν πολυπολικό κόσμο. Η σημερινή της μορφή, που είναι  αυτή της Ευρώπης της αγοράς και όχι μίας Ευρώπης της δύναμης, καθιστά την Ευρωπαϊκή Ένωση μη βιώσιμη.

ΦΜ: Η αθρόα είσοδος μεταναστών, σύμφωνα με κάποιους, θα βοηθήσει στην επίλυση του ασφαλιστικού προβλήματος και θα εμπλουτίσει την ευρωπαϊκή οικονομία με τις δεξιότητες των μεταναστών. Άλλοι υποστηρίζουν ότι το πολιτισμικό πλαίσιο της Ευρώπης κινδυνεύει λόγω των μεταναστών, κυρίως των μουσουλμάνων, οι οποίοι έχουν μία διαφορετική κουλτούρα. Ποια είναι η άποψή σας;

ΑΝΜ: Η άποψη σύμφωνα με την οποία οι μετανάστες θα δώσουν ώθηση στην οικονομία ως υποκατάστατο της δημογραφικής παρακμής είναι των οικονομολόγων που σκέπτονται αφαιρετικά. Οι οικονομολόγοι αυτοί δεν υπολογίζουν τον πολιτισμό και πιστεύουν ότι οι άνθρωποι είναι εναλλάξιμοι.

Αυτός είναι ο λόγος που οι εργοδότες πάντα ενθάρρυναν τη μετανάστευση, ο Καρλ Μαρξ δικαίως χαρακτήρισε τους μετανάστες ως τον «εφεδρικό στρατό του κεφαλαίου.» Αλλά μπορούμε τώρα να δούμε ποια είναι τα αποτελέσματα: η παρουσία των μεταναστών συντελεί στο να μειωθούν οι μισθοί προς τα κάτω σε μια εποχή που οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι βρίσκονται ήδη σε αθέμιτο ανταγωνισμό με το υπο-προλεταριάτο του Τρίτου Κόσμου λόγω των μετεγκαταστάσεων των επιχειρήσεων.

Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες όπου η μετανάστευση έχει πραγματοποιηθεί σε μία συγκεκριμένη κλίμακα είδαμε την ανάπτυξη  κοινωνικών παθολογιών, τη δημιουργία περιοχών ανομίας, είδαμε μουσουλμάνους που στρέφονται κατά της κοινωνίας εξυπηρετώντας κατά καιρούς την αναβίωση της τρομοκρατίας, κλπ Οι λαϊκές τάξεις είναι τα πρώτα θύματα. Όλα αυτά είναι γνωστά στους πάντες. Το πρόβλημα της μετανάστευσης είναι ένα σύνθετο πρόβλημα που δεν μπορούμε να λύσουμε ούτε με την ξενοφοβία ούτε με έναν αγγελικό τρόπο. Απαιτεί ρεαλισμό που πρέπει να λάβει υπόψη την πολιτιστική, θρησκευτική και κοινωνιολογική πλευρά, ειδικά σε μια εποχή όπου η ανάπτυξη έχει σχεδόν εξαφανιστεί, οι θέσεις εργασίας είναι λίγες και  οι άνεργοι ανέρχονται σε δεκάδες εκατομμύρια.

ΦΜ: Η παγκοσμιοποίηση που συνεπάγεται την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και αγαθών απειλεί να καταστρέψει τα έθνη. Στην Ελλάδα το βιώνουμε ιδιαίτερα έντονα με την αλλαγή των βιβλίων της ιστορίας και την παραμόρφωση της γλώσσας. Είναι το τέλος των εθνών;

ΑΝΜ:  Κατ 'αρχάς, δεν πρέπει να συγχέoυμε τα  έθνη με τα έθνη-κράτη. Το έθνος-κράτος, το οποίο ήταν ο μεγάλος πολιτικός παράγοντας της εποχής της νεωτερικότητας, βρίσκεται επίσης σε κρίση και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πάρα πολύ μεγάλο για να λύσει τα μικρά προβλήματα και πολύ μικρό για να λύσει τα μεγάλα,  σταδιακά στερήθηκε την κυριαρχία του  σε όλους τους τομείς (στρατιωτικό, πολιτικό, νομισματικό, δημοσιονομικό, κλπ). Μεγάλο μέρος του παραμένει ωστόσο όσον αφορά την παρακολούθηση και τον έλεγχο των πληθυσμών. Τα έθνη είναι κυρίως το αποτέλεσμα του πολιτισμού και της ιστορίας. Οι άνθρωποι που τα απαρτίζουν αρνούνται την αναίρεση των κοινωνικών δεσμών, τη διάλυση της κοινωνικότητας, την απώλεια της μνήμη τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ζήτημα της ταυτότητας έρχεται τώρα στο προσκήνιο. Η παγκοσμιοποίηση, υπό αυτή την έννοια, πρέπει να εκτιμηθεί με διαλεκτικό τρόπο: από τη μία ομογενοποιεί και απομακρύνει τις διαφορές αλλά από την άλλη προκαλεί αντιδράσεις που οδηγούν προς την κατεύθυνση ενός νέου κατακερματισμού.

Το μεγάλο σημερινό πολιτικό χάσμα δεν είναι η διαίρεση μεταξύ  αριστεράς και δεξιάς αλλά αυτό που δημιουργεί τους νικητές και τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης, όσοι θέλουν να αφαιρέσουν όλα τα σύνορα και εκείνοι που θέλουν να τα διατηρήσουν, από την μία πλευρά είναι η εργατική τάξη (και η μεσαία τάξη που απειλείται με υποβιβασμό) και από την άλλη η παγκοσμιοποιημένη ελίτ. Αυτό εξηγεί την άνοδο του λαϊκισμού, το βρετανικό Brexit, την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, κλπ

ΦΜ: Οι γεωπολιτικές συνθήκες αλλάζουν. Ο ρόλος της Ευρώπης φαίνεται ότι περιορίζεται (ειδικότερα της Γερμανίας). Σύμφωνα με τις δηλώσεις Τραμπ, θα δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας έναντι της Κίνας. Θεωρείτε ότι επίκειται ένας Παγκόσμιος Πόλεμος;

ΑΝΜ: Όχι, δεν πιστεύω σε έναν επικείμενο Παγκόσμιο πόλεμο (ακόμη και αν ο κίνδυνος πολέμου δεν μπορεί να θεωρηθεί ανύπαρκτος). Νομίζω, ωστόσο, ότι με την Χίλαρι Κλίντον, υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για έναν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Όσον αφορά τον Ντόναλντ Τραμπ, είναι ακόμη πολύ νωρίς για να πούμε κάτι, πρώτον διότι οι προθέσεις του δεν είναι πολύ σαφείς και γιατί η παρορμητική και ιδιότροπη προσωπικότητα του τον καθιστά απρόβλεπτο.

Στη διεθνή πολιτική, ο Τραμπ φαίνεται να ευνοεί μια πολιτική συνεργασίας με τη Ρωσία, κάτι που είναι καλό αλλά δεν είναι σαφές αν πραγματικά εφαρμοστεί (οι αντι-ρωσικές κυρώσεις δεν έχουν αρθεί) και αν ο κύριος στόχος του δεν είναι κατά κύριο λόγο να διεγείρει τις σχέσεις  μεταξύ της Κίνας και του Κρεμλίνου. Η φιλοισραηλινή και αντι-ιρανική θέση του Τραμπ μπορεί επίσης να προκαλέσει προβλήματα, και δεν είναι βέβαιο ότι αυτή η θέση μπορεί εύκολα να συμβιβαστεί με μία «φιλορωσική» πολιτική. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ο Τραμπ δεν ενδιαφέρεται για την Ευρώπη και ο Πούτιν, από την πλευρά του, έχει κατανοήσει ότι  δεν έχει  πολλά να περιμένει. Στη Μόσχα, όπως και στην Ουάσιγκτον και στο Πεκίνο, φαίνεται ότι έχουν κατανοήσει ότι η ιστορία είναι τραγική και ότι η διεθνή πολιτική βασίζεται κυρίως στην ισορροπία της εξουσίας. Η Ευρώπη συνεχίζει να ζει στα σύννεφα.

ΦΜ: Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι δεν αντιστέκονται στον σύγχρονο αυταρχισμό γιατί δεν υπάρχει μία καινούρια ιδεολογία στην οποία να πιστέψουν. Ποιοι είναι οι λόγοι, κατά την άποψή σας, που δεν δημιουργείται μία καινούρια ιδεολογία;

ΑΝΜ:  Είναι δύσκολο να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, γιατί δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες προκειμένου να εμφανιστεί μια νέα ιδεολογία. Πολλές ιδεολογίες του παρελθόντος έχουν πλέον καταστεί άνευ αντικειμένου, αλλά θα ήταν σοβαρό λάθος να πιστεύουμε ότι ζούμε σε μια μετα-ιδεολογική εποχή.  Στην πραγματικότητα ζούμε την ιδεολογία των εμπορευμάτων που υπηρετεί τον κινητήρα της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου. Ανθρωπολογικά μιλώντας, ο ναρκισσιστικός ατομικισμός και  ο σύγχρονος ωφελιμισμός πάνε χέρι-χέρι με την υπεροχή των αξιών του συστήματος της αγοράς, την εμμονή με την ανάπτυξη, την κερδοφορία και το κέρδος.

ΦΜ: Έχετε να στείλετε κάποιο  μήνυμα στους Έλληνες;

ΑΝΜ: Νιώθω μεγάλη συμπάθεια για όλα όσα έχει εκπροσωπήσει και εξακολουθεί να εκπροσωπεί η Ελλάδα.  Είμαι αλληλέγγυος με τον ελληνικό λαό που έχει συνθλιβεί και ταπεινωθεί από την τερατώδη πολιτική  λιτότητας που εφαρμόζεται από τις Βρυξέλλες και οι οποίες αποφάσισαν για μία ακόμα φορά ότι οι  οικονομικές απαιτήσεις θα πρέπει να επιβάλλονται με όλα τα μέσα εις βάρος των πολιτιστικών αξιών,  του τρόπου ζωής και τις προσδοκίες του λαού. Οι Έλληνες είναι σήμερα ίσως ο πιο δυστυχισμένος λαός της Ευρώπης. Αυτό μπορεί να είναι και ο λόγος που θα είναι  οι πρώτοι που θα μπουν στο σωστό δρόμο για μια νέα αρχή.

ΦΜ: Σας ευχαριστώ, τιμή μου που συνομιλήσατε μαζί μου.

Ναρκισσισμός, οικονομία και οικονομικές κρίσεις

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ, συγγραφέας

Ο ναρκισσισμός θεωρείται από αρκετούς ακαδημαϊκούς ως αιτία της οικονομικής κρίσης. Πολλά πανεπιστήμια περιωπής έχουν κατηγορηθεί ότι αποτελούν εκτροφεία ναρκισσιστών ηγετών οι οποίοι πυροδότησαν με τις ενέργειές τους την κρίση. Δεν είναι όμως μόνο τα πανεπιστήμια αλλά και οι ίδιες οι επιχειρήσεις που εκτρέφουν ναρκισσιστές – γενίτσαρους, άτομα που δεν έχουν προσωπική ζωή και προσπαθούν να ανέλθουν στην ιεραρχία της επιχείρησης ποδοπατώντας τους «κάτω» από αυτούς και γινόμενοι «αρεστοί» στους ανώτερους.

Ο ναρκισσισμός όμως έχει εξαπλωθεί σε σχεδόν ολόκληρη την κοινωνία. 

Η έλλειψη σεβασμού προς τον άλλο που εκδηλώνεται με επιθετικότητα και αδιακρισία, η αποθέωση και επιδίωξη της δημοσιότητας με κάθε τρόπο ακόμα και με αρνητικό, η εκμετάλλευση του σεξ ως μέσου επιδίωξης οικονομικού οφέλους, η αλαζονική συμπεριφορά, η επικέντρωση στο εγώ μέσω σεμιναρίων και ενασχολήσεων αποκλειστικά για την "αυτοβελτίωση", η πλήρης αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, η αίσθηση μιας προσωπικής ανωτερότητας που δεν βασίζεται πουθενά, το ψέμα, η υποτίμηση των γνώσεων που δεν είναι «χρήσιμες» υπό την έννοια του οικονομικού οφέλους που μπορούν να προσκομίσουν στο άτομο,  ο φθόνος και η αίσθηση ότι και οι άλλοι μας φθονούν όλα αυτά είναι ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά που δεν περιορίζονται μόνο στο επίπεδο της ηγεσίας αλλά έχουν εξαπλωθεί ως μολυσματικός ιός σε όλη την κοινωνία.

Ο ναρκισσιστής λοιπόν είναι ένα άτομο χωρίς ηθικές αξίες και εάν ένα έθνος απαρτίζεται από άτομα που δεν έχουν ηθικές αξίες, τότε δεν μπορεί να είναι ένα έθνος που ενδιαφέρεται για την ελευθερία και την ισότητα όλων των μελών του (Dennehy, 2007).

Η οικονομία για να μπορεί να λειτουργήσει ομαλά δεν λειτουργεί μόνο με το αόρατο χέρι του Ανταμ Σμιθ και να βασίζεται αποκλειστικά στο οικονομικό και κοινωνικό της κεφάλαιο αλλά έχει ανάγκη από την ύπαρξη αξιών.  Οι επιχειρήσεις, ως μικρότερες οντότητες της κοινωνίας, που έχουν, ναρκισσιστική οργανωσιακή κουλτούρα δηλαδή μία κουλτούρα εγωκεντρική που βασίζεται στην εκμετάλλευση, δεν έχουν ηθική ταυτότητα. Μπορεί να έχουν διάφορα προγράμματα για την ηθική εντός της επιχείρησης αλλά ο τρόπος λειτουργίας τους να λειτουργεί αντίθετα. Είναι η επιτομή του ναρκίσσου που θέλει να φαίνεται ηθικός αλλά δεν είναι υπεύθυνος.

Οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι έδωσαν έμφαση στην αυτονομία και στα ενδιαφέροντα του ατόμου το οποίο παρουσιάζουν ως ορθολογικό ον που επιδιώκει τη μεγιστοποίηση της ωφέλειας και μπορεί να συμμετέχει στη λήψη των οικονομικών αποφάσεων. Το άτομο όμως έχει υποβιβαστεί σε μία οικονομική μονάδα που βρίσκεται σε ανισορροπία μεταξύ αυτών που θέλει και των συναισθημάτων του αλλά και των λόγων για τα οποία τα θέλει. Η ύπαρξη ισορροπίας δημιουργεί αυτό που καλείται ολοκληρωμένη προσωπικότητα κάτι που δεν έχουν οι ναρκισσιστές. Η προσήλωση στο Εγώ που δείχνουν οι ναρκισσιστές τους καθιστά ανίκανους να είναι αλληλέγγυοι στους άλλους ή να φροντίσουν για το κοινό καλό.

Όταν όμως η κοινωνία και το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα προάγουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια δηλαδή το άτομο δεν θεωρείται μόνο ως οικονομική μονάδα αλλά θεωρείται άνθρωπος με διάνοια και ελευθερία που μπορεί ελεύθερα να ασκήσει τα δικαιώματά του ως πολίτης, όταν η κοινωνία φροντίζει για το κοινό καλό, για το δικαίωμα στην ευημερία του κάθε ανθρώπου και προάγει την αλληλεγγύη, τότε δημιουργεί ηθικές αξίες.

Αναφορικά με την οικονομία, έχει διαπιστωθεί ότι δεν αρκούν μόνο οι φυσικοί πόροι και ο παράγοντας εργασία για την αύξηση της παραγωγικότητας αλλά ότι το σύστημα της αγοράς ανθεί στην κυριολεξία όταν λειτουργεί εντός ενός ηθικού πλαισίου όπου η ασυδοσία τιμωρείται. 

Σύμφωνα με τον Colombo (2009), η έλλειψη ηθικών αξιών προκαλεί τις κρίσεις στην οικονομία. Η έλλειψη εμπιστοσύνης δημιουργεί άχρηστα κόστη παρακολούθησης των συναλλαγών, αναλαμβάνεται μεγαλύτερος κίνδυνος από ότι είναι απαραίτητος για τα χρήματα των ανθρώπων (βλ. ανήθικη και ανεύθυνη συμπεριφορά των τραπεζών), πωλούνται προϊόντα που βλάπτουν τους ανθρώπους και αυξάνονται οι απάτες. Φυσικά δεν αρκεί η σύνδεση των ηθικών αξιών με την οικονομία για την επίλυση του προβλήματος αλλά πρέπει να ακολουθηθεί μία ολιστική προσέγγιση η οποία να λαμβάνει υπόψη της την ιστορία, τον πολιτισμό, το πολιτικό σύστημα, την τεχνολογία αλλά και την εταιρική διακυβέρνηση.

Κατά κάποιους ο ναρκισσισμός είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού ενώ για τους υπέρμαχους του καπιταλισμού, το σύστημα της ελεύθερης αγοράς δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά εάν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τη λήψη αποφάσεων δεν έχουν ηθικές αξίες πέραν των τεχνικών τους γνώσεων.

Θεωρείται σημαντική η ύπαρξη τεσσάρων βασικών αξιών: της σύνεσης υπό την έννοια της ικανότητας διάκρισης των ηθικών και τεχνικών πλευρών μίας κατάστασης, της δικαιοσύνης που περιλαμβάνει την έντιμη και ανοικτή επικοινωνία αλλά και την εντιμότητα στις συναλλαγές (παλιά έλεγαν ότι «αυτός/ή έχει πρόσωπο στην κοινωνία», έκφραση που χάθηκε σήμερα), του σθένους  υπεράσπισης του σωστού και αναφοράς των κακώς κειμένων και τέλος της αρχής της εγκράτειας υπό την έννοια ότι το άτομο κρατά τις υποσχέσεις του, είναι υπεύθυνο και έχει προσωπική ακεραιότητα.

Κάποιος πιθανόν να πρόσθετε και περισσότερες ηθικές αξίες από αυτές που αναφέρουν οι μελετητές.

Η συζήτηση για τις ηθικές αξίες είναι πλέον παγκόσμια, δυστυχώς στη χώρα μας είναι περιορισμένη. Η κοινωνία όμως έχει φτάσει σε αδιέξοδο λόγω της έλλειψης αξιών και της ύπαρξης ναρκισσιστικών συμπεριφορών. Θα μπορέσει να τις αποβάλλει και να κάνει μία νέα επανεκκίνηση προς μία υγιέστερη κατεύθυνση ή είναι πλέον πολύ αργά; 

Ενδεικτική βιβλιογραφία

Cessario, R. 2001. Introduction to Moral Theology. Washington, D.C.: Catholic University of America Press.

Cohen, N. 2005. “We All Have Personality Disorders Now.” Newstateman 18:30–31.

Colombo, R. 2009. “A Crisis of Character.” http://www.huffingtonpost.com/.

Dennehy, R. 2007. “The Illusion of Freedom Separated from Moral Virtue.” Journal of Interdisciplinary Studies 19, nos. 1–2:19–39.

Lasch, C. 1991. The culture of Narcissism. UK: Norton

Βόρεια Ήπειρος, ένα πονεμένο κομμάτι του Ελληνισμού

Η κα Σταματία Καραγεωργίου, συγγραφέας του ιστορικού μυθιστορήματος «Ο ξύλινος σταυρός» εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη ήταν προσκεκλημένη της Φωτεινής Μαστρογιάννη στη διαδικτυακή εκπομπή «Take the money and run».

Σύμφωνα με την κα Καραγεωργίου η ιστορία της Βόρειας Ηπείρου θεωρείται ταμπού στον ελληνικό χώρο.Η έκφραση Βόρεια Ήπειρος είναι λανθασμένη γιατί η Ήπειρος ήταν πάντα ενιαία μέχρι τις αρχές του 20^ου αι. Η Ήπειρος ακολουθούσε πάντα την ιστορία της υπόλοιπης Ελλάδας. Από την αρχαιότητα κατοικούνταν από ελληνικά φύλα (Μολοσσοί, Πελασγοί κτλ) και συναντάμε σε αυτή πόλεις όπως Απολλωνία, Φοινίκη που και τα ονόματά τους δηλώνουν ότι ήταν πόλεις ελληνικές.

Το 1912 γίνεται η διχοτόμηση της Ηπείρου. Τη χρονιά αυτή ξεσπά ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος που είχε ως σκοπό του την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού γι’αυτό και τα βαλκανικά έθνη έρχονται σε συμφωνία μεταξύ τους. Σε αυτή τη διαδικασία έχουμε και την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Οι Αλβανοί δυστυχώς δεν συμμετέχουν στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο. Σε κάθε κομμάτι της ελληνικής ιστορίας η Αλβανία βρίσκεται απέναντι γιατί αισθάνεται κομμάτι και συνέχεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Το 1912 ξεκινά η απελευθέρωση της Ηπείρου και όταν μαθαίνεται στην Ήπειρο ότι ο ελληνικός στρατός πέρασε τα σύνορα, πολλές περιοχές αυτοεξεγείρονται και απελευθερώνονται πολύ πριν φθάσει ο στρατός εκεί. Ενώ όλη η Ήπειρος γιορτάζει την απελευθέρωσή της, οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αυστροουγγαρία και Ιταλία) αντιστρατεύονται το σχέδιο. Αυτές οι δύο προσπαθούσαν να έχουν στην κυριαρχία τους την Αδριατική και κυρίως τα στενά του Οτράντο. Δεν ήθελαν όμως έναν τρίτο διεκδικητή στην περιοχή δηλαδή την Ελλάδα. Σπρώχνουν τους Αλβανούς να διεκδικήσουν ανεξαρτησία και να δημιουργηθεί ένα κρατίδιο που δεν θα μπορούσε όμως να έχει μόνο τον Βορρά της Αλβανίας που ήταν τα αλβανικά εδάφη και έτσι αποφασίζουν να προσθέσουν και ένα κομμάτι της Ηπείρου.

Με το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας τον Δεκέμβρη του 1913 έχουμε επίσημα τη διχοτόμηση της μίας και ενιαίας Ηπείρου σε Βόρεια και Νότια. Η ελληνική πλευρά εκβιάστηκε ωμότατα. Τον Μάιο του 1913 στη διάσκεψη του Λονδίνου όπου ο σκοπός της ήταν η χάραξη νέων συνόρων στα βαλκανικά κράτη επίτηδες δεν ορίστηκε η συνοριακή γραμμή μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, της νεοσύστατης Αλβανίας. Να επισημάνουμε ότι πριν το 1913 δεν υπήρχε αλβανικό κράτος. Επίτηδες πάλι, μένουν εκτός της Συνθήκης του Λονδίνου και τα νησιά του Αιγαίου και δεν αποδίδεται στην Ελλάδα η κυριαρχία στο Αιγαίο.

Στη Φλωρεντία ο εκβιασμός ήταν ότι είτε η Ελλάδα θα αποσύρει τα στρατεύματά της από το τμήμα της Ηπείρου που βρέθηκε στην Αλβανία ή δεν θα της αναγνωρίζονταν η κυριαρχία στο Αιγαίο. Λόγω του ότι το κίνημα των Νεότουρκων είχε πάρει τα επάνω του, η ελληνική κυβέρνηση θεώρησε ότι δεν μπορεί να διακινδυνεύσει την κυριαρχία στο Αιγαίο και προτίμησε να θυσιάσει τη μισή Ήπειρο.

Η Ελλάδα ήταν η νικήτρια χώρα σε σχέση με την Αλβανία που ήταν στις ηττημένες. Όχι απλά το ζήτημα της νικήτριας χώρας δεν δικαιώνεται αλλά υποβιβάζεται και τιμάται το αίτημα της ηττημένης.

Ο Βενιζέλος πρότεινε να γίνει δημοψήφισμα. Η πρόταση αυτή δεν γίνεται δεκτή γιατί όλοι ήξεραν ότι εάν γίνει δημοψήφισμα στο βόρειο τμήμα της Ηπείρου θα καταφανεί η ελληνικότητα της περιοχής.

Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση υποκύπτει στις απαιτήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων στην Ήπειρο ξεσηκώνονται, συστήνουν Ιερούς Λόχους και αποφασίζουν να διεκδικήσουν την αυτονομία τους από τη στιγμή που δεν τους επιτρέπουν την ένωση με την Ελλάδα. Σε αυτή την κίνηση των Ηπειρωτών συμμετέχουν όλοι οι Έλληνες πανταχού της οικουμένης που πηγαίνουν ως εθελοντές και πάνε να πολεμήσουν στον Ηπειρωτικό αγώνα.Ο στρατός ενώ έχει πάρει άλλη εντολή, οπλίτες και αξιωματικοί λιποτακτούν και συντάσσονται με τους Ιερούς Λόχους.

Στις 17/2/1914 ανακηρύσσεται η αυτονομία της Βόρειας Ηπείρου. Οι Ηπειρώτες δεν δέχτηκαν μοιρολατρικά αυτό που τους ετοίμασαν οι Μεγάλες Δυνάμεις αλλά πήραν τα όπλα και λειτούργησαν μόνοι τους. Εκείνη την ημέρα ορίζεται και η πρώτη προσωρινή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Γιώργο Ζωγράφο, γιο του μεγάλου ευεργέτη. Μέλη της κυβέρνησης ήταν οι τρεις μητροπολίτες των περιοχών αυτών.Στον Ηπειρωτικό αγώνα συμμετείχαν και οι γυναίκες, υπήρχε ο γυναικείος Ιερός Λόχος.

Η ελληνική κυβέρνηση θέλοντας να κάνει τον «καλό» στις Μεγάλες Δυνάμεις υπόσχεται ότι θα εμποδίσει την Ηπειρωτική εξέγερση. Στην Ελλάδα απαγορεύει τους εράνους αλλά παρά την απαγόρευση, οι Έλληνες συσπειρώνονται και οι Ελληνίδες συστήνουν επιτροπές και οργανώνουν εράνους για να στηρίξουν τον αγώνα.

Στις 17/5/1914 υπογράφεται το πρωτόκολλο της Κέρκυρας στο οποίο αναγνωρίζεται η αυτονομία της Βόρειας Ηπείρου και υπογράφεται και από τις Μεγάλες Δυνάμεις οι οποίες λειτουργούν ως εγγυήτριες δυνάμεις. Το έκαναν γιατί υπέθεσαν ότι ο ορισμός ενός κρατιδίου είναι αρκετός αλλά οι Αλβανοί ήθελαν την επιστροφή της οθωμανικής κυριαρχίας.

Η αυτόνομη πολιτεία της Βόρειας Ηπείρου λειτούργησε για πολύ λίγο διάστημα. Το καλοκαίρι του 1914 ξεσπά ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Βενιζέλος το θεωρεί ευκαιρία για την ένωση της Βόρειας Ηπείρου με την Μητέρα πατρίδα όπως έγινε με τη Μακεδονία και τα νησιά. Ζητά την άδεια από τις Μεγάλες Δυνάμεις να μπει ο ελληνικός στρατός στη Βόρεια Ήπειρο προκειμένου να διατηρήσει την τάξη. Το αίτημά του γίνεται δεκτό και έτσι απελευθερώνεται για δεύτερη φορά η Βόρεια Ήπειρος και έχουμε μία άτυπη ένωσή της με την Ελλάδα.Στις εκλογές 1915-16 έχουμε συμμετοχή βουλευτών που εκπροσωπούν τη Χειμάρρα, το Αργυρόκαστρο και τους Αγίους Σαράντα στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Υπάρχει ένα βασιλικό διάταγμα που επικυρώνει την ένωση της Βόρειας Ηπείρου με την Μητέρα πατρίδα από την ελληνική βουλή το 1916.  Το διάταγμα όμως αυτό δεν έγινε ποτέ δεκτό από τις Μεγάλες Δυνάμεις γι’αυτό μιλάμε και για άτυπη ένωση.

Ο Βενιζέλος προσπαθεί να εξασφαλίσει υποσχέσεις από τις Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες υπόσχονται πολλά μεταξύ των οποίων και η ένωση της Βόρειας Ηπείρου εάν μπει η Ελλάδα στον πόλεμο με την πλευρά της Αντάντ.Ο βασιλιάς έχει άλλη γνώμη, θεωρείται γερμανόφιλος και υποστηρίζει την ουδετερότητα της Ελλάδας στον πόλεμο. Αρχίζει ο Εθνικός Διχασμός. Φτάνει η στιγμή που στην Ελλάδα υπάρχουν δύο κυβερνήσεις. Όταν οι Βούλγαροι εισβάλλουν στη Μακεδονία, τότε για ποια ουδετερότητα μιλάμε; Ο Βενιζέλος συστήνει μια δεύτερη κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη, την Τριανδρία και είναι η σύμπραξη Βενιζέλου, Κουντουριώτη και Δαγκλή.

Ο Βενιζέλος δικαιώνεται για την επιλογή του, οι Μεγάλες Δυνάμεις του συμπαρίστανται σε αυτή την επιλογή γιατί δεν θέλουν τον βασιλιά.Πέτυχε πολλά αλλά χάνει τις εκλογές και επανέρχεται ο βασιλιάς και με ένα καινούριο σύμφωνο της Φλωρεντίας, η Ελλάδα ξαναδίνει την περιοχή μαζί με επιπλέον χωριά στην περιοχή της Κορυτσάς.Ακολουθεί η μικρασιατική καταστροφή και η καταστροφή της Βόρειας Ηπείρου γιατί οι αλβανικές κυβερνήσεις έχουν σαφέστατα ανθελληνική πολιτική.

Τη δεκαετία του 1920 αποσχίστηκε η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και απαγορεύτηκε η ελληνική γλώσσα ενώ έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία. Οι Βορειοηπειρώτες ξεσηκώνονται. Ο Αλβανός βασιλιάς Ζώγου απαγόρευση τη λειτουργία των ελληνικών σχολείων και απολύει τους Έλληνες δασκάλους ενώ διορίζει Αλβανούς. Οι Βορειοηπειρώτες αποφασίζουν να μην στείλουν τα παιδιά τους στα καινούρια σχολεία και προσπαθούν να τους διδάξουν στο σπίτι το ελληνικό αλφάβητο.

Η αλβανική κυβέρνηση άρχισε ένα πογκρόμ κατά της ελληνικής μειονότητας αλλά και η μειονότητα μαζεύει υπογραφές και προσφεύγει στο δικαστήριο της Χάγης όπου δικαιώνεται και η αλβανική κυβέρνηση υποχρεώνεται να ξανανοίξει τα ελληνικά σχολεία στην περιοχή της Βόρειας Ηπείρου. Η αλβανική κυβέρνηση επέτυχε τον περιορισμό της ελληνικής μειονότητας και έχουν επίσημη συρρίκνωση του χώρου της Βόρειας Ηπείρου.

Ακολουθεί ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος όπου και γίνεται και η Τρίτη και τελευταία απελευθέρωση της Βόρειας Ηπείρου από τον Ελληνικό στρατό. Με τη συμφωνία της Γιάλτας, η Αλβανία βρίσκεται στη ζώνη επιρροής του Στάλιν και ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις  είχαν υποσχεθεί τη Βόρεια Ήπειρο στην Ελλάδα, σε όλες τις συσκέψεις η Σοβιετική Ένωση αντιδρά σφοδρότατα. Οι Μεγάλες Δυνάμεις για να μην δυσαρεστήσουν τον Στάλιν δεν λύνουν το ζήτημα. Το πρωτόκολλο της Κέρκυρας βρίσκεται ακόμα σε ισχύ και δεν εφαρμόζεται μία απόφαση που ακόμα εκκρεμεί γιατί δεν έχει αποφασισθεί ότι η Βόρεια Ήπειρος δεν ανήκει στην Ελλάδα αλλά στην Αλβανία.

Η απόφαση ήταν ότι το θέμα θα συζητηθεί αφού λυθεί το αυστριακό και το γερμανικό ζήτημα. Το αυστριακό λύθηκε με τη συνθήκη ειρήνης του 1955, το γερμανικό με τη ένωση των δύο Γερμανιών ενώ το επόμενο ζήτημα που έχει μείνει προς επίλυση είναι το ζήτημα της Βόρειας Ηπείρου.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε ταχτεί υπέρ της Βόρειας Ηπείρου αλλά και οι επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να το φέρουν προς συζήτηση αλλά κάθε φορά υπήρχε η σφοδρή αντίδραση της Σοβιετικής Ένωσης η οποία γινόταν δεκτή λόγω Γιάλτας. Μέχρι το 1960, οι ελληνικές κυβερνήσεις θεωρούσαν το θέμα ζωντανό αλλά από εκεί και ύστερα αρχίζει να ξεχνιέται.

Από το 1945, στην Αλβανία έχουμε την επικράτηση του Εμβέρ Χότζα. Λόγω της ενιαίας άποψης του ανατολικού μπλοκ στο οποίο εντάσσονταν ο Εμβέρ Χότζα, η αριστερή παράταξη στην Ελλάδα θεωρούσε απαράδεκτο να μιλήσει κανείς για τη Βόρεια Ήπειρο.

Το καθεστώς Χότζα στράφηκε πρώτα κατά της θρησκείας. Άρχισαν οι φυλακίσεις και οι διώξεις ιερέων μαζί με την προπαγάνδα που ξεκινούσε από τα σχολεία – «οι παπάδες είναι υποκριτές» κτ.

Στις 14/11/1967 με διάταγμα απαγορεύεται πλήρως η θρησκεία και η Αλβανία είναι το πρώτο κράτος στον κόσμο που κηρύσσεται επίσημα άθεο.

Στα χωριά γίνονταν μέσω των συνάξεων, η «διαφώτιση» σχετικά με το σοσιαλιστικό μοντέλο. Στην κοινωνία της χώρας εισέρχονται δύο καινούριοι όροι: ο θιγμένος και ο κουλάκος. Ο κουλάκος ήταν ο εχθρός του λαού και έπρεπε να υπάρχει για να ξεσπά επάνω του η πάλη των τάξεων. Ο κουλάκος και η οικογένειά του δεν έχουν δικαιώματα. Ο τίτλος είναι κληρονομικός και η απόφαση για το ποιος ήταν κουλάκος ήταν της τοπικής κομουνιστικής επιτροπής του χωριού.

Ο θιγμένος ήταν αυτός που ο ίδιος ή μέλος της οικογένειάς του ήταν πολιτικός κρατούμενος. Ο τίτλος ήταν επίσης κληρονομικός και η θέση του ήταν χειρότερη από του κουλάκου.

Όλα τα μέλη της ελληνικής μειονότητας πολιτογραφήθηκαν διά ροπάλου ως Αλβανοί και αρχίζει ο εποικισμός των Αλβανών στις ελληνικές περιοχές. Οι μικτοί γάμοι ενθαρρύνονται και σε πολλές περιπτώσεις υπήρχε και πίεση για μικτό γάμο. Τα παιδιά των μικτών γάμων πολιτογραφούνταν υποχρεωτικά ως Αλβανοί.

Υπήρξε και ονοματοδοτική πίεση δηλαδή τα «ακατάλληλα» ή «κακόηχα» ονόματα έπρεπε να αλλάξουν και ως τέτοια θεωρούνταν τα χριστιανικά και τα ελληνικά.

Η Πανηπειρωτική Ομοσπονδία Αμερικής Καναδά αντέδρασε έντονα και ο Χότζα αναγκάστηκε να το εφαρμόζει μόνο στα νεογέννητα βρέφη. Οι γονείς έπρεπε να επιλέξουν το όνομα του παιδιού τους από μία λίστα ονομάτων που συνέτασσε η τοπική επιτροπή του κόμματος και η οποία περιελάμβανε μόνο αλβανικά ονόματα.

Τα τοπωνύμια άλλαξαν επίσης. Παντού απαγορεύονταν η ομιλία και η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Στα 99 χωριά της μειονότητας που επιτρέπονταν, η διδασκαλία της ελληνικής ήταν περιορισμένη μόνο στις τέσσερις τάξεις του Δημοτικού και μετά τα παιδιά μάθαιναν υποχρεωτικά τα αλβανικά. Η εκπαίδευση ήταν γενιτσαρική, κανένας λόγος για ελληνική ιστορία και λογοτεχνία ακόμα και μέσα στο σπίτι.Οποιοσδήποτε αρχαιολογικός χώρος ήταν σε αλβανικό έδαφος ήταν αλβανική πολιτιστική κληρονομιά. Δεν υπάρχει η έκφραση βυζαντινός πολιτισμός αλλά η περίοδος αυτή καλούνταν Μεσαίωνας.

Ο Χριστός στα χρόνια του Χότζα δεν επιτρεπόταν να αναφερθεί ούτε ως ιστορική χρονολογία. Δεν υπήρχε στην Αλβανία προ και μετά Χριστού αλλά υπήρχε η έκφραση πριν και μετά την εποχή μας.

Υπήρχε μόνο ένα κόμμα και τα δικαστήρια αποτελούνταν από μέλη εκλεγμένα από τον λαό, ως αποτέλεσμα οι πολιτικοί κρατούμενοι ήταν χιλιάδες.

Η «βιογραφία» ήταν η ετήσια έκθεση του κάθε προσώπου χωριστά, ήταν το «φακέλωμα». Συντάσσονταν σε ετήσια βάση και ένα αντίγραφο πήγαινε στις μυστικές υπηρεσίες. Εάν «χαλούσε η βιογραφία» τότε το άτομο πήγαινε φυλακή και εξορία.

Τη δεκαετία του 1980, ο Σεβαστιανός, Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης αρχίζει και δραστηριοποιείται στην περιοχή αλλά και γυρίζει όλη την Ελλάδα και τα κέντρα αποφάσεων του εξωτερικού. Η πίκρα του ήταν ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν στήριζε τη μειονότητα. Η άλλη του πίκρα ήταν ότι στο εξωτερικό του έλεγαν ότι καμία κυβέρνηση δεν τους είχε θίξει το θέμα. Υπήρξε σχεδιασμένη απόκρυψη και έχει περάσει στη συνείδηση των Ελλήνων ότι δεν πρέπει να ασχολούνται με τη Βόρεια Ήπειρο.

Όπως δείχνουν και τα πρόσφατα γεγονότα η εξόντωση στη Βόρεια Ήπειρο συνεχίζεται.

Την εκπομπή μπορείτε να παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:

Φωτεινή Μαστρογιάννη & Σταματία Καραγεωργίου Take the money & run 27/1/2017

Παγκόσμιος Πόλεμος, Οικονομία και Κύκλοι Κοντράντιεφ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οικονομολόγος, καθ.ΜΒΑ, συγγραφέας

Ο Νικολάι Κοντράντιεφ ήταν ένας Ρώσος οικονομολόγος ο οποίος εκτελέστηκε από τον Στάλιν το 1938 λόγω της εναντίωσής του στην κολεκτιβοποίηση της γης και για το ότι υποστήριξε ότι ο καπιταλισμός θα επιστρέφει πάντα και δεν θα πεθάνει.

Ο Κοντράντιεφ έγινε γνωστός για τους περίφημους κύκλους του διάρκειας 50-60 ετών και οι οποίοι αποτελούνται από την επέκταση, την κρίση και τη συστολή  βάσει των οποίων ο καπιταλισμός ανανεώνεται.

Σύμφωνα με τους αναλυτές περίπου το 2020, στην ανάκαμψη δηλαδή του πέμπτου κύματος Κοντράντιεφ,  υπολογίζεται η έναρξη ενός καινούριου παγκοσμίου πολέμου. Οι αιτίες αυτού θα οφείλονται στον έντονο ανταγωνισμό κυρίως για τις πρώτες ύλες και τις αγορές καθώς και στην πολυπολική κατανομή της στρατιωτικής ισχύος μεταξύ των μεγάλων χωρών. Νέες δυνάμεις θα δημιουργήσουν μία νέα ηγεμονία.

Κάποιοι ερευνητές (Chase-Dunn και Podobnik, 1999) υποστηρίζουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την ηγεσία της Γερμανίας, με πιθανότητες 50/50,  θα εμπλακεί σε μία παγκόσμια στρατιωτική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ το 2020 ή η άλλη πιθανότητα είναι ο πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ιαπωνίας . Ενώ ο Wallerstein (2000) υποστήριξε ότι πιο πιθανός είναι ένας πόλεμος μεταξύ Ευρώπης και Ασίας τον 21ο αιώνα.Ο Goldstein (2005) υπολογίζει την ύπαρξη πολέμου το έτος 2025, ενώ ο Boswell (1999) τον υπολογίζει για τα έτη 2010 – 2020.

Είναι γεγονός πάντως ότι οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και διαμορφώνονται θέτουν τον Δυτικό κόσμο και κυρίως την Ευρώπη υπό διαρκή πίεση σε όλα τα επίπεδα.

Η Κίνα και η Ινδία είναι πλέον οι ανερχόμενοι γίγαντες δημογραφικά αλλά και οικονομικά, πιθανόν και στρατιωτικά ενώ αντίθετα ο πληθυσμός στη Δύση συρρικνώνεται. Η μετανάστευση θεωρήθηκε ότι θα λύσει το δημογραφικό πρόβλημα της Δύσης, τα προβλημάτων στο ασφαλιστικό και θα δώσει ώθηση στην οικονομία μέσω της ανόδου στην αγορά και κατασκευή ακινήτων. Ωστόσο δεν έχει ληφθεί υπόψη ότι σε μία φάση καθόδου του κύκλου Κοντράντιεφ όπως είναι αυτή που διανύουμε, η οποία χαρακτηρίζεται από συρρίκνωση των θέσεων εργασίας, η μετανάστευση μπορεί να οδηγήσει σε στρατιές ανέργων και χωρίς δεξιότητες μεταναστών και σε επιβάρυνση του δημόσιου προϋπολογισμού γιατί οι παροχές που δίδονται είναι πολύ μεγαλύτερες από τους φόρους που πληρώνουν. Πέραν αυτού η διαρκής αυτοματοποίηση προκαλεί και αυτή συρρίκνωση των θέσεων εργασίας και ως εκ τούτου, πλεονάζοντα «εργατικά χέρια» ενώ μέσω των τηλεπικοινωνιών η μεταφορά δεξιοτήτων και γνώσεων είναι πλέον πολύ εύκολη και γρήγορη. 

Ένας επιπλέον λόγος  που συχνά παραγνωρίζεται είναι οι κοινωνικές συνέπειες ειδικότερα όσον αφορά την κοινωνική συνοχή και την εθνική ταυτότητα. Σχετικά με το θέμα της γεννητικότητας έχει αποδειχτεί ότι οι νεοεισερχόμενοι σε μία χώρα και τα παιδιά τους παρουσιάζουν δείκτες γεννητικότητας χαμηλότερους και από αυτούς των γηγενών (παρατηρήθηκε στον Καναδά αλλά και στη χώρα μας με την είσοδο των Αλβανών μεταναστών).  Είναι γεγονός ότι όταν ένα κράτος στηρίζεται στη γεννητικότητα μεταναστών τότε γρήγορα γίνεται κράτος μεταναστών. Το δημογραφικό πρόβλημα στη Δύση προκύπτει από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη γυναίκα και έχουν να κάνουν τόσο με την οικονομική ανασφάλεια και τη μη προστασία της μητρότητας από το κράτος (παιδικοί σταθμοί, άδειες μητρότητας κτλ.) όσο και από την αστάθεια των σύγχρονων σχέσεων (βλ. αύξηση διαζυγίων). Από την άλλη το επαγγελματικό περιβάλλον είναι αρνητικό στη μητρότητα.Ένας πληθυσμός που ανανεώνεται και η κατανομή των ηλικιών είναι ομαλή μπορεί να επιφέρει κάποια ομαλότητα στο στάδιο πτώσης (χειμώνα) των κύκλων του Κοντράντιεφ και ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί εάν υπάρχει ισορροπία μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής κυρίως των γυναικών και των νέων ευρύτερα.

Μία άλλη λύση για την αποφυγή των σημαντικών επιπτώσεων του κύκλου του χειμώνα του  Κοντράντιεφ είναι το πλεονάζον κεφάλαιο να επενδύεται από τις πλούσιες στις φτωχές χώρες έτσι ώστε  να συγκρατούνται τα μεταναστευτικά ρεύματα και οι πιθανές συγκρούσεις που εκκολάπτονται ιδιαίτερα στην Ευρώπη αλλά και να καλυτερεύσει ο τρόπος ζωής στις χώρες αυτές. Οι δε ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στη Δύση θα μπορούσαν να δραστηριοποιηθούν σε αυτές τις χώρες, συνεισφέροντας ουσιαστικά στην ανάπτυξη τους.

Πιθανόν έτσι να αποφευχθεί και ο παγκόσμιος πόλεμος που προβλέπουν οι αναλυτές και ο οποίος θα είναι καταστροφικός για την ανθρωπότητα.

Ενδεικτική βιβλιογραφία

Chase-Dunn C., Podobnik B. 1995. The Next World War: World-System Cycles and Trends. Journal of World-Systems Research 1/6: 1–47.

Goldstein J. 1988. Long Cycles: Prosperity and War in the Modern Age. New Haven, CT: Yale University Press.

Wallerstein I. 1984. Economic Cycles and Socialist Policies. Futures 16/6: 579– 585.

Διαδικτυακές πηγές

https://canadianfinanceblog.com/the-kondratieff-wave-tracking-the-past-or-predicting-the-future/#

http://www.johnbudden.com/wp-content/uploads/2016/04/OPTIMUM-ONLINE-SPRING-2016-CAN-KONDRATIEFF-CYCLES-GUIDE-US.pdf

http://wsarch.ucr.edu/archive/papers/c-d&hall/warprop.htm

http://escholarship.org/uc/item/9jv108xp#page-2

O Νόρμπερτ Χέρινγκ συζητά με τη Φωτεινή Μαστρογιάννη για την ελληνική οικονομία

Ο Νόρμπερτ Χέρινγκ (Norbert Häring) είναι οικονομολόγος και δημοσιογράφος.  Από το 2002 συνεργάζεται με τη Handelsblatt. Έχει βραβευτεί με το βραβείο Keynes Prize for Economic Writing και είναι συνιδρυτής του World Economics Association του μεγαλύτερου συνδέσμου οικονομολόγων  παγκοσμίως που αριθμεί 12.000 μέλη. Το ευπώλητο βιβλίο του «Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της» κυκλοφορεί από τις εκδ. Λιβάνη.

ΦM: Νόρμπερτ, θα ήθελα να σε ρωτήσω για την τρέχουσα κατάσταση της οικονομίας στην Ελλάδα. Για χρόνια, η κυρίαρχη άποψη στην Ελλάδα ήταν η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα στην Ευρωζώνη. Εν τούτοις, οι Έλληνες δεν ρωτήθηκαν ούτε πληροφορήθηκαν εκτενώς για την ΕΕ και το Ευρώ και εξακολουθούν να μην είναι ενημερωμένοι.

ΝΧ: Στην πραγματικότητα κανένας δεν ρωτήθηκε. Εάν οι χώρες θα έκαναν δημοψηφίσματα για το Ευρώ και τις σχετικές συνθήκες, τότε η πλειοψηφία των λαών θα έλεγε Όχι. Τότε θα τους εξανάγκαζαν να ξαναψηφίσουν μέχρι να απαντήσουν καταφατικά ή θα αγνοούσαν τελείως την ψήφο τους όπως έγινε πρόσφατα με το Όχι των Ολλανδών για τη συνθήκη συνεργασίας της ΕΕ με την Ουκρανία.

ΦM: Στην Ελλάδα υπάρχει μία συζήτηση σχετικά με την εφαρμογή ενός διπλού/παράλληλου νομίσματος και σε κάτι σχετικό έχει αναφερθεί και ο κος Σόιμπλε. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η Ελλάδα θα μπορεί να παραμείνει στην Ευρωζώνη εν τούτοις τα χρέη της θα πρέπει να πληρώνονται σε σκληρό νόμισμα ενώ μισθοί και συντάξεις θα πληρώνονται σε αυτό το διπλό/παράλληλο νόμισμα. Ποια είναι η γνώμη σου γι’αυτό; Κάτι τέτοιο δεν είναι αντίθετο με τους κανόνες της ΕΕ οι οποίοι αναφέρουν ότι μόνο το Ευρώ μπορεί να κυκλοφορεί στην Ευρωζώνη;

ΝΧ: Οι κανόνες της Ευρωζώνης έχουν παρακαμφθεί πολλαπλώς και για πολλά θέματα, δεν νομίζω ότι θα ήταν πρόβλημα η παράκαμψή τους για μία ακόμη φορά. Ωστόσο για τους Έλληνες θα ήταν φοβερό εάν θα έπρεπε να εξακολουθούν να πληρώνουν το χρέος σε σκληρό νόμισμα και οι μισθοί και συντάξεις τους να είναι τόσο χαμηλοί. Δεν υπάρχει περίπτωση το χρέος αυτό να αποπληρωθεί εάν το ΑΕΠ σε όρους σκληρού νομίσματος είναι πολύ χαμηλότερο.

ΦM: Γιατί τότε να έχει κάποιος ένα τέτοιο νόμισμα και να μην έχει απευθείας ένα εθνικό νόμισμα με την αντίστοιχη κυριαρχία;

ΝΧ: Γιατί συμφέρει τους δανειστές.

ΦM: Αρκεί η αλλαγή του νομίσματος για την ώθηση μίας οικονομίας στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που ζούμε; Τι άλλο χρειάζεται; Πώς μπορεί μία κατεστραμμένη οικονομία από την ΕΕ όπως είναι η Ελληνική να ανακάμψει και να είναι ανταγωνιστική στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον;

ΝΧ:  Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μία υποτίμηση δεν θα βοηθήσει στην ανάκαμψη του προγενέστερου βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Το μόνο που θα επιτύχει είναι η μείωση της ανεργίας. Χωρίς βοήθεια και ελάφρυνση του χρέους, οι μισθοί και το βιοτικό επίπεδο της Ελλάδας θα καταποντιστεί στα επίπεδα χωρών όπως είναι η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Η Ελλάδα δεν διαθέτει πλέον ένα σημαντικό παραγωγικό ιστό ο οποίος θα επωφελούνταν από την υποτίμηση. Το πρόβλημα της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας άρχισε όταν η ΕΕ άρχισε να διευρύνεται με τη μαζική εισαγωγή των ανατολικών χωρών οι οποίες έχουν πολύ χαμηλότερους μισθούς. Οι ανατολικές χώρες αποτελούν τον βασικό ανταγωνιστή των μεσογειακών χωρών.

ΦM: Όταν λες υποτίμηση εννοείς αυτή που εφαρμόζεται τώρα, την εσωτερική υποτίμηση εντός του Ευρώ ή την υποτίμηση που η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα μπορεί να προκαλέσει;

ΝΧ: Η εσωτερική υποτίμηση δεν είναι υποτίμηση. Ο όρος αυτός αποτελεί ευφημισμό για το πρόγραμμα περικοπής των μισθών. Οι περικοπές των μισθών μειώνουν την εγχώρια ζήτηση. Αυτό το πρόγραμμα είναι απαράδεκτο. Μία υποτίμηση νομίσματος (σημ. εθνικού) δεν μειώνει την εγχώρια ζήτηση εν τούτοις δεν είναι σίγουρη η επιτυχία της και θα είναι αδύνατη εάν δεν συνοδευτεί από ελάφρυνση του χρέους.

ΦM: Στο βιβλίο σου (σημ. «Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της») αναφέρεις ότι η Ελληνική κυβέρνηση υποχρεώθηκε από τους δανειστές να παρέχει κίνητρα στον λαό για πληρωμές χωρίς μετρητά (ηλεκτρονικές). Στην Ελλάδα, οι ηλεκτρονικές πληρωμές παρουσιάστηκαν ως ένας τρόπος πάταξης της φοροδιαφυγής. Από την άλλη, κάποιοι οικονομολόγοι προωθούν την έννοια των ηλεκτρονικών πληρωμών γιατί, κατ’αυτούς, αποτελεί τρόπο αύξησης της ρευστότητας της Ελληνικής οικονομίας δεδομένου ότι οι επιχειρήσεις χρειάζονται επειγόντως ρευστό.

ΝΧ: Πράγματι υπάρχουν πολλοί λόγοι για την Ελληνική κυβέρνηση για να μετακινηθεί από τα μετρητά στις ηλεκτρονικές πληρωμές γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) χρησιμοποιεί την ανάγκη που έχει η Ελλάδα για ρευστό εναντίον της γιατί ακόμα υπάρχει περιορισμός στα μετρητά και οι τράπεζες στην Ελλάδα έχουν σοβαρό πρόβλημα. Αυτός είναι και ο λόγος που η Ελλάδα αποτελεί καλό πεδίο δράσης για αυτούς που μάχονται τα μετρητά. Θέλουν να την κάνουν «παράδειγμα» για να εντυπωσιάσουν, φερ’ειπείν, τον Γερμανικό λαό. Λένε και αυτό δεν είναι κάτι που βγάζω από το μυαλό μου: « Δείτε όλες αυτές τις χώρες που θέσπισαν όλους αυτούς τους κανόνες εναντίον των μετρητών πως μπαίνουν μπροστά στον αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία και στη φοροδιαφυγή. Δεν μπορούμε εμείς να μείνουμε πίσω». Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο ή για μία Ελληνική κυβέρνηση που δεν θα πιέζεται, επιχειρήματα τέτοιου τύπου εναντίον των μετρητών δεν θα ίσχυαν.

ΦM: Η ΕΕ έχει καταστεί ένα πεδίο τεράστιων περιφερειακών ανισοτήτων όπου τα κράτη του Ευρωπαϊκού νότου και ειδικότερα η Ελλάδα έχουν γίνει σύγχρονες αποικίες. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί μέρος ενός σχεδίου προκειμένου η ΕΕ να έχει φθηνό εργατικό δυναμικό για να ανταγωνιστεί τους Κινέζους; Μήπως έτσι εξηγείται και η αθρόα είσοδος μεταναστών;

ΝΧ: Δεν υπάρχει σχέδιο Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου υπάρχουν διαφορετικά εθνικά συμφέροντα. Δεν είμαι σίγουρος εάν κάποιος στη Γερμανία ακολουθεί ένα τέτοιο σχέδιο αλλά εν τούτοις φαίνεται να μην εναντιώνονται σε ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο, ο Ευρωπαϊκός νότος θα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, θα προβεί σε υποτιμήσεις και θα παρέχει φθηνές πρώτες ύλες, εργασίες και εργαζόμενους μετανάστες σε μία βιομηχανική Ευρωζώνη του Βορρά.  Υπάρχει ένα βιβλίο του Αλμπερτ Χίρσμαν που γράφτηκε το 1940 και στο οποίο περιγράφει την εμπορική γερμανική πολιτική του 1930. Η περιγραφή μοιάζει με αυτά που βιώνουμε σήμερα εάν και δεν έχει ειπωθεί ξεκάθαρα ότι ακολουθείται μία πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση.

ΦM: Φαίνεται ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Τι πιστεύεις ότι θα ήταν το καλύτερο για την επαναδόμηση της οικονομίας; Είναι δυνατόν να επαναδομηθεί μία οικονομία εντός της ευρωζώνης; Μπορεί μία καταχρεωμένη χώρα να αποκτήσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον;

ΝΧ: Θεωρώ ότι η μόνη ελπίδα για τις χώρες που υποφέρουν από το Ευρώ είναι να φύγουν από την Ευρωζώνη. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι οι μεμονωμένες χώρες δεν θα κακοποιούνται από τις αγορές και από την ΕΕ γιατί η κάθε μία από αυτές θα εγκατέλειπε την Ευρωζώνη στον χρόνο που θα πίστευε ότι είναι καλύτερος για την ίδια. Φυσικά κάτι τέτοιο αποτελεί μία πολύ αβέβαιη εικασία. Χαίρομαι πραγματικά που δεν είμαι αυτός που θα έπαιρνε μία τέτοια απόφαση. Είναι πολύ δύσκολο για τις αδύναμες χώρες να συντονισθούν ενάντια στις γερμανικές επιταγές διότι εάν το προσπαθήσουν, θα τους ασκηθεί τεράστια πίεση. Όταν ο Μπερλουσκόνι και ο Παπανδρέου το προσπάθησαν απομακρύνθηκαν από την εξουσία εντός μερικών εβδομάδων.

Περισσότερα για τον Νόρμπερτ Χέριγνκ μπορείτε να διαβάσετε στο μπλογκ του:

http://norberthaering.de/en/cv

Η επανάσταση του καναπέ

 Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οι λόγοι της κοινωνικής αδράνειας ποικίλλουν, όπως έχω αναφέρει σε σειρά άρθρων μου, από τη χειραγώγηση, την οικονομική εξάρτηση μέχρι την έλλειψη μιας νέας ιδεολογίας στην οποία θα αναφερθώ στο παρόν άρθρο.

Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα έχει «τσιμενταριστεί» από τα κόμματα. Οι Έλληνες, πολλές φορές από την εφηβική τους ηλικία, γίνονταν ( και γίνονται) μέλη κομμάτων. Ως μέλη κόμματος μαθαίνουν να πειθαρχούν και να πιστεύουν τυφλά στην όποια ιδεολογία, αρχηγό κτλ. Αυτού του τύπου η πολιτική κοινωνικοποίηση (κοινώς «πλύση εγκεφάλου»)  αντιστέκεται στην αλλαγή και είναι ανεκτική στα λάθη του «αρχηγού» ακόμα και εάν τα άτομα είναι άκρως δυσαρεστημένα από μία κατάσταση, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία οκτώ χρόνια της κρίσης.

Η κομματική πλύση εγκεφάλου διασφαλίζει έτσι τη σταθερότητα του συστήματος, η οποία και ενισχύεται λόγω της επίδρασης των κομμάτων σε όλη τη σφαίρα του επαγγελματικού, ακαδημαϊκού και κοινωνικού βίου στην Ελλάδα.Συνεπώς, όσο η πολιτική κουλτούρα αυτού του τύπου δεν αλλάζει, τόσο το υπάρχον πολιτικό σύστημα παραμένει σταθερό και τόσο θα αποκλείεται η όποια αλλαγή της κατάστασης.

Η κρίση όμως επέτυχε ένα ρήγμα στην υπάρχουσα κομματοκρατία και γενικότερα στο πολιτικό σύστημα. Οι επαγγελματίες πολιτικοί δεν χαίρουν εκτίμησης γιατί αποδείχθηκαν ανίκανοι για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο μέσος Έλληνας, προβλήματα που εν πολλοίς οι ίδιοι δημιούργησαν και εξακολουθούν να δημιουργούν. Το πολιτικό σύστημα έχασε την κυριαρχία που ασκούσε παλαιότερα στην κοινωνία και πλέον αμφισβητείται.

Το ρήγμα όμως μεταξύ των πολιτικών και της κοινωνίας δεν έχει οδηγήσει ακόμα σε χάσμα και για ένα άλλο λόγο που δεν είναι παρά το ότι το μεγαλύτερο μέρος της διανόησης εξακολουθεί να υποστηρίζει την υπάρχουσα αλλά και διεθνή οικονομική ελίτ γι’αυτό και οι αντιδράσεις για την κρίση από πανεπιστημιακούς, επώνυμους διανοητές κοκ είναι υπέρ της διατήρησης της υπάρχουσας κατάστασης (στάση περί μονόδρομου και μη ύπαρξης εναλλακτικής λύσης ή στρέβλωση της παρουσίασης της όποιας εναλλακτικής λύσης ως «γραφικής» και παρουσιάζοντας ως «γραφικούς» όλους όσους την υποστηρίζουν). Όσοι διανοούμενοι δεν εμφανίζονται φανερά υπέρ της διατήρησης της υπάρχουσας κατάστασης τότε τηρούν  μία «περίεργη» σιωπή.

Ένας άλλος λόγος για την αδράνεια του καναπέ  είναι η παντελής έλλειψη μίας διαφορετικής/ εναλλακτικής ιδεολογίας και δράσης η οποία να είναι συγκροτημένη σε ένα συνεκτικό σχέδιο θεωρίας και πράξης. Οι νέες ιδεολογίες συνήθως προκύπτουν μετά από μία περίοδο αποπροσανατολισμού, όπως είναι αυτή που διανύουμε αλλά προϋποθέτουν διανοούμενους που δεν εξυπηρετούν την υπάρχουσα οικονομική ελίτ, διανοούμενους που όχι μόνο θα ασκήσουν κριτική στο υπάρχον σύστημα αλλά θα προτείνουν μία εναλλακτική ιδεολογία που θα εμπεριέχει το μήνυμα της ελπίδας, θα ενισχύσει τη συνεκτικότητα του κόσμου και θα κινητοποιήσει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Δυστυχώς, αυτό που έχουμε δει προς το παρόν από ένα τμήμα της διανόησης που αντιδρά, είναι κάποια πρωτόλεια σχέδια εξόδου από την κρίση με κάποιες προτάσεις για την οικονομία που σε καμία όμως περίπτωση δεν είναι ολιστικές και σίγουρα δεν αποτελούν τμήμα καμίας νέας ιδεολογίας.

Οι λόγοι που αναφέρθηκαν προσθέτουν ακόμα ένα κομματάκι στο παζλ της αδράνειας του καναπέ των Ελλήνων. Το παζλ αυτό βασίζεται στην οικονομική εξάρτηση της χώρας ήδη από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, εξάρτηση που,όπως παρατηρούμε, δημιουργεί συγκεκριμένα χαρακτηριστικά υποταγής στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία. 

Ενδεικτική βιβλιογραφία

Zenovia, A. Sochor. Revolution and Culture.The Bogdanov-Lenin Controversy. London: Cornell University Press.

Eric Hoffer. The True Believer. Modern Classics. Harper Perennial.