Η επανάσταση του καναπέ

 Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οι λόγοι της κοινωνικής αδράνειας ποικίλλουν, όπως έχω αναφέρει σε σειρά άρθρων μου, από τη χειραγώγηση, την οικονομική εξάρτηση μέχρι την έλλειψη μιας νέας ιδεολογίας στην οποία θα αναφερθώ στο παρόν άρθρο.

Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα έχει «τσιμενταριστεί» από τα κόμματα. Οι Έλληνες, πολλές φορές από την εφηβική τους ηλικία, γίνονταν ( και γίνονται) μέλη κομμάτων. Ως μέλη κόμματος μαθαίνουν να πειθαρχούν και να πιστεύουν τυφλά στην όποια ιδεολογία, αρχηγό κτλ. Αυτού του τύπου η πολιτική κοινωνικοποίηση (κοινώς «πλύση εγκεφάλου»)  αντιστέκεται στην αλλαγή και είναι ανεκτική στα λάθη του «αρχηγού» ακόμα και εάν τα άτομα είναι άκρως δυσαρεστημένα από μία κατάσταση, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία οκτώ χρόνια της κρίσης.

Η κομματική πλύση εγκεφάλου διασφαλίζει έτσι τη σταθερότητα του συστήματος, η οποία και ενισχύεται λόγω της επίδρασης των κομμάτων σε όλη τη σφαίρα του επαγγελματικού, ακαδημαϊκού και κοινωνικού βίου στην Ελλάδα.Συνεπώς, όσο η πολιτική κουλτούρα αυτού του τύπου δεν αλλάζει, τόσο το υπάρχον πολιτικό σύστημα παραμένει σταθερό και τόσο θα αποκλείεται η όποια αλλαγή της κατάστασης.

Η κρίση όμως επέτυχε ένα ρήγμα στην υπάρχουσα κομματοκρατία και γενικότερα στο πολιτικό σύστημα. Οι επαγγελματίες πολιτικοί δεν χαίρουν εκτίμησης γιατί αποδείχθηκαν ανίκανοι για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο μέσος Έλληνας, προβλήματα που εν πολλοίς οι ίδιοι δημιούργησαν και εξακολουθούν να δημιουργούν. Το πολιτικό σύστημα έχασε την κυριαρχία που ασκούσε παλαιότερα στην κοινωνία και πλέον αμφισβητείται.

Το ρήγμα όμως μεταξύ των πολιτικών και της κοινωνίας δεν έχει οδηγήσει ακόμα σε χάσμα και για ένα άλλο λόγο που δεν είναι παρά το ότι το μεγαλύτερο μέρος της διανόησης εξακολουθεί να υποστηρίζει την υπάρχουσα αλλά και διεθνή οικονομική ελίτ γι’αυτό και οι αντιδράσεις για την κρίση από πανεπιστημιακούς, επώνυμους διανοητές κοκ είναι υπέρ της διατήρησης της υπάρχουσας κατάστασης (στάση περί μονόδρομου και μη ύπαρξης εναλλακτικής λύσης ή στρέβλωση της παρουσίασης της όποιας εναλλακτικής λύσης ως «γραφικής» και παρουσιάζοντας ως «γραφικούς» όλους όσους την υποστηρίζουν). Όσοι διανοούμενοι δεν εμφανίζονται φανερά υπέρ της διατήρησης της υπάρχουσας κατάστασης τότε τηρούν  μία «περίεργη» σιωπή.

Ένας άλλος λόγος για την αδράνεια του καναπέ  είναι η παντελής έλλειψη μίας διαφορετικής/ εναλλακτικής ιδεολογίας και δράσης η οποία να είναι συγκροτημένη σε ένα συνεκτικό σχέδιο θεωρίας και πράξης. Οι νέες ιδεολογίες συνήθως προκύπτουν μετά από μία περίοδο αποπροσανατολισμού, όπως είναι αυτή που διανύουμε αλλά προϋποθέτουν διανοούμενους που δεν εξυπηρετούν την υπάρχουσα οικονομική ελίτ, διανοούμενους που όχι μόνο θα ασκήσουν κριτική στο υπάρχον σύστημα αλλά θα προτείνουν μία εναλλακτική ιδεολογία που θα εμπεριέχει το μήνυμα της ελπίδας, θα ενισχύσει τη συνεκτικότητα του κόσμου και θα κινητοποιήσει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Δυστυχώς, αυτό που έχουμε δει προς το παρόν από ένα τμήμα της διανόησης που αντιδρά, είναι κάποια πρωτόλεια σχέδια εξόδου από την κρίση με κάποιες προτάσεις για την οικονομία που σε καμία όμως περίπτωση δεν είναι ολιστικές και σίγουρα δεν αποτελούν τμήμα καμίας νέας ιδεολογίας.

Οι λόγοι που αναφέρθηκαν προσθέτουν ακόμα ένα κομματάκι στο παζλ της αδράνειας του καναπέ των Ελλήνων. Το παζλ αυτό βασίζεται στην οικονομική εξάρτηση της χώρας ήδη από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, εξάρτηση που,όπως παρατηρούμε, δημιουργεί συγκεκριμένα χαρακτηριστικά υποταγής στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία. 

Ενδεικτική βιβλιογραφία

Zenovia, A. Sochor. Revolution and Culture.The Bogdanov-Lenin Controversy. London: Cornell University Press.

Eric Hoffer. The True Believer. Modern Classics. Harper Perennial.

Λευκά Σκουπίδια

Πώς μπορεί να εξηγηθεί η άνοδος του Τραμπ, το φαινόμενο του Brexit και η άνοδος της Λε Πεν; Έχουμε άνοδο του φασισμού όπως μερικοί ισχυρίζονται (εάν και μάλλον στις μέρες μας θα ήταν παρωχημένο να μιλάμε για φασισμό) ή κάτι άλλο;

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Ποια είναι η σιωπηρή πλειοψηφία που τους ψηφίζει;  Ενώ έχουν γραφτεί αρκετά βιβλία στο εξωτερικό, στη χώρα μας η αναφορά σε αυτή είναι περιορισμένη ή είναι αρκούντως υποτιμητική όπως άλλωστε γίνεται και στο εξωτερικό.

Στην Αμερική τους αποκαλούν λευκά σκουπίδια (white trash) ή "βλάχους" (hillbilly, rednecks). Είναι αυτό που παλαιότερα κάποιοι θα αποκαλούσαν εργατική τάξη ενώ στις ημέρες μας (τι ειρωνεία αλήθεια!) αποκαλείται «λευκό σκουπίδι». 

Τα λευκά σκουπίδια λοιπόν είναι φτωχοί, λευκοί, τόσο φτωχοί που έχουν χαρακτηριστικά των αντίστοιχων μαύρων φτωχών, αρκετοί από αυτούς έχουν αποφοιτήσει από το κολέγιο ή το πανεπιστήμιο (δεν είναι όλοι τους αμόρφωτοι όπως  τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης υποστηρίζουν), ζούνε στις φτωχές περιοχές των πόλεων ενώ ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς και πλέον βρίσκονται και στα παλιά μεσοαστικά προάστια ενώ δεν παίρνουν κοινωνικά επιδόματα γιατί δεν τα δικαιούνται (το ίδιο δεν συμβαίνει και με πολλούς Έλληνες στην Ελλάδα;). Είναι οι σύγχρονοι απόκληροι της εργατικής τάξης αλλά και μίας  πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης που ενώ αποτελεί το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει μόνο το 14% του παγκόσμιου πλούτου. Αυτή η μεσαία τάξη βάλλεται συνεχώς και υποβαθμίζεται, η δε κοινωνική της αναβάθμιση είναι μάλλον απίθανη γιατί μέρος αυτής δεν έχει ούτε πλέον τα χρήματα ούτε κυρίως τις κοινωνικές διασυνδέσεις που θα διευκόλυναν την κοινωνική της αναρρίχηση.

Οι εναπομείναντες της μεσαίας τάξης τους αντιπαθούν, φοβούνται μήπως καταλήξουν σαν κι αυτούς (οι τουρίστες και οι αλήτες που ανέφερα σε προγενέστερο άρθρο μου) εάν και αρκετοί από τη μεσαία τάξη  θα γίνουν απόκληροι, θα ενταχθούν στο σύγχρονο πρεκαριάτο λόγω της αυτοματοποίησης της εργασίας και της επακόλουθης εξαφάνισης των θέσεων εργασίας κάτι που αποσιωπάται στη χώρα μας.

Αυτοί οι σύγχρονοι απόκληροι  αποτελούν τμήμα των 2 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που το σύστημα θεωρεί περιττούς όπου περιττός θεωρείται αυτός που δεν έχει χρήματα να καταναλώσει τα πραγματικά σκουπίδια που σερβίρουν όλων των ειδών οι βιομηχανίες. Το θέμα είναι βέβαια ποιος θα αποφασίσει ότι οι περιττοί αυτοί θα πρέπει να εξαφανισθούν γιατί το βήμα μεταξύ του ποιος θεωρώ ότι θα εξαφανισθεί και του πότε θα εξαφανισθεί- εξοντωθεί  είναι πολύ μικρό. Αυτή η απόφαση είναι δείγμα του σύγχρονου πραγματικού φασισμού.

Το περίεργο με αυτή τη νέα μαζική τάξη των απόκληρων είναι ότι προσπαθούν να κρατηθούν σε ότι είχε αξία γι’αυτούς στο παρελθόν δηλαδή η οικογένεια, η πατρίδα κτλ., μισούν το κράτος γιατί ούτως ή άλλως δεν επωφελούνται από αυτό, αντίστοιχα επωφελούνται τρίτοι όπως οι μετανάστες  και το θεωρούν έναν από τους λόγους που δεν έχουν εργασία. Η διαφορά τους από την αριστερή πτέρυγα είναι η πολιτισμική. Και οι σύγχρονοι αριστεροί πρεσβεύουν ως οικονομικό μοντέλο τον νεο-φιλελευθερισμό ενώ αντίθετα με τους δεξιούς η διαφορά είναι μόνο στο πολιτισμικό πλαίσιο βλ. ανοικτά σύνορα, ευνοϊκή μεταχείριση των μεταναστών, μειοψηφιών κτλ. και επιδεικτική αδιαφορία για τους εξαθλιωμένους των κρατών τους. Ο ρόλος δε του κράτους περιορίζεται, γι’αυτούς, μόνο στα πλαίσια της κοινωνικής επιδοματικής πολιτικής για τμήματα του πληθυσμού και τίποτε άλλο. Το παράδοξο είναι ότι πάλαι ποτέ αριστερές προτάσεις όπως είναι π.χ. η εθνικοποίηση στρατηγικών επιχειρήσεων δεν πρεσβεύεται από αριστερούς αλλά από πολιτικούς όπως η Λε Πεν (το εάν θα το έκανε όμως εάν έπαιρνε την εξουσία είναι μία άλλη υπόθεση, η εμπειρία με τον Τραμπ δημιουργεί σοβαρές επιφυλάξεις).

Το αποτέλεσμα είναι ότι μία ιδεολογική στήριξη των απόκληρων και όλων των μελλοντικών απόκληρων δεν υπάρχει και είναι ανάγκη να δημιουργηθεί (βλ. κείμενό μου «η επανάσταση του καναπέ») πριν είναι πολύ αργά και τα φαινόμενα μαζικής εξόντωσης ενταθούν μέσω της κατάργησης των κρατών και της δημιουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών (όπως έχει αναφερθεί πολλαπλώς για το μέλλον της χώρας μας) όπου οι κυβερνήσεις, κυρίως οι διεφθαρμένες διορισθείσες στα σύγχρονα προτεκτοράτα από τους αποικιοκράτες, θα είναι κι αυτές περιττές ως κοστοβόρες, ενώ οι άνθρωποι θα επιβιώνουν ως φτωχοί εργαζόμενοι ή με κάποια πενιχρά επιδόματα.

Η εικόνα του μέλλοντος φαίνεται ζοφερή ωστόσο είναι αρκετά πιθανή. Η μεσαία τάξη θα ανακτήσει τον πάλαι ποτέ δυναμισμό της ή θα παραμείνει στον γνωστό και καλλιεργούμενο από τους δημαγωγούς αποπροσανατολισμό της; Ο καιρός της μαζικής ύπνωσης και απάθειας πλησιάζει στο τέλος.

Προτεινόμενα βιβλία

Louis, E. En finir avec Eddy Belleguelle. Points.

Vance, J.D. 2016. Hillbilly Elegy. William Collins